ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ (30 Ἰουν.1892-19 Ἰουλ.1969)
Posted by ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΕΝΕΕΥΣ στο 19 Ιουλίου, 2013
Πατσαρίση Γεωργία
Τσιλοπούλου Ανδρομάχη
Κουτρή Μιχαέλα
Το πραγματικό του όνομα Στρατής Σταματόπουλος. Σύγχρονος Έλληνας λογοτέχνης. Γεννήθηκε το 1892 στη Συκαμιά της Λέσβου. Ο πατέρας του ήταν έμπορος, ενώ η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια με πνευματική δράση στο νησί. Ήδη από τα σχολικά του χρόνια ο μικρός Στρατής ήταν ζωηρός και δεν μπορούσε να αντέξει την πειθαρχία του σχολείου. Αγαπούσε να ξεφεύγει στους χώρους της φαντασίας και παραμελούσε τα μαθήματά του. Το 1910 τελειώνει το εξατάξιο γυμνάσιο της Μυτιλήνης, ενώ ήδη έχει εκφράσει τη λογοτεχνική του φλέβα ακολουθώντας το δρόμο του δημοτικισμού. Την ίδια εποχή χρονολογείται και το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο σεισμός» ή «Η Θεία οργή», το οποίο αναφερόταν στο μεγάλο σεισμό του1867 που είχε πλήξει τη Μυτιλήνη. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου σπουδάζει φιλολογία και νομικά.
Διέκοψε τις σπουδές και πήγε εθελοντής στο στρατό, όταν κηρύχθηκε ο Βαλκανικός πόλεμος (1912 – 1913). Σε συνέχεια και ως ο 1922 πήρε μέρος σε όλους τους πολέμους στη Μακεδονία , στη Θράκη, και τη Μ.Ασία. Τραυματίστηκε κάμποσες φορές. Απολύθηκε από το στρατό ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Το περίφημο μυθιστόρημά του «Η ζωή εν τάφω» έχει της ρίζες του στην μακρόχρονη πολεμική του ζωή. Δημοσιεύτηκε πρώτα στην εφημερίδα του «Καμπάνα», που έβγαζε στη Μυτιλήνη και το 1914 βγήκε σε βιβλίο. Έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση για το γλαφυρό ύφος και το ρεαλισμό του. Δίνει ζωντανά και παραστατικά τη φρίκη και το δράμα το πολέμου. Είναι διαποτισμένο από βαθύ ανθρωπισμό και αγάπη για τη ζωή. Διαβάστηκε πολύ όσο λίγα από τα ελληνικά λογοτεχνικά βιβλία. Γι αυτό βγήκε σε επανειλημμένες εκδόσεις, με ορισμένες αλλαγές και πρόλογο του συγγραφέα. Με το έργο του επιβλήθηκε και αναγνωρίστηκε σαν ένας απ’ τους καλύτερους πεζογράφους μας του μεσοπολέμου.
Άλλα βιβλία του, μυθιστορήματα και διηγήματα είναι: «Διηγήματα», «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», «Το πράσινο βιβλίο», το παιδικό βιβλίο «Ο Αργοναύτης», «Το τραγούδι της Γης», «Το γαλάζιο βιβλίο», «Μικρές φωτιές», «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης», «Η Παναγιά γοργόνα» και άλλα. Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες.
Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με το περιοδικό «Ο Μυτιληνιός», ενώ τα πρώτα γνωστά δημοσιεύματα του είδαν το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Νεότης» της Σμύρνης. Εργάστηκε ακόμη ως δάσκαλός στο Μανταμάδο της Λέσβου, στην εφημερίδα «Σάλπιγγα» της Μυτιλήνης και ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Ήταν επίσης διευθυντής στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος» της Μυτιλήνης και «Δημοκρατία» της Αθήνας (1930), καθώς και χρονογράφος και λογοτεχνικός συνεργάτης σε πολλές άλλες. Το 1934 ο Μυριβήλης πήρε θέση στο ΕΙΡ, με το λογοτεχνικό τέταρτο της Κυριακής, ενώ παράλληλα διορίστηκε τμηματάρχης στη βιβλιοθήκη της Βουλής. Τότε ίδρυσε και την Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας υπήρξε ισόβιος πρόεδρος. Έγινε ακαδημαϊκός το 1958.
ΑΒΕΡΩΦ 
julie said
Kαλημέρα………
Το τραγούδι της δουλειάς
Δόξα στο πνεύμα της δουλειάς , που σμίγει
τις χώρες , τις καρδιές και τους ανθρώπους .
Ρόδο τινάζει η πέτρα , ανθός ανοίγει
και σπέρνει τη ζωή σ΄άνανθους τόπους.
Δόξα στα χέρια , που νικούν και πλάθουν
στ΄αμόνι , στο σφυρί και στο λιθάρι
στα νιάτα , που αγρυπνούν , να ιδούν , να μάθουν ,
στ΄αλέτρι , στο κουπί και στο δοξάρι .
Σ΄αυτήν εδώ τη γη , της Γης λουλούδι,
χαρά έγινε η δουλειά , θεά η Εργάνη,
τ΄ανθρώπου ο μόχθος γίνηκε τραγούδι
και το κλωνάρι της ελιάς , στεφάνι.
Κι εμείς , τ΄αρχαίου δέντρου νιά κλωνάρια,
στο κύμα , στο βουνό και στ΄αργαστήρι,
χαρούμενες κοπέλες , παληκάρια,
κινούμε στης δουλειάς το πανηγύρι.
Στα χέρια μας , στα μάτια μας αστράφτει
της γης μας , τ’ ουρανού κρουστή η λαμπάδα,
μες στην καρδιά γλυκός καημός ανάφτει
για σένα , μάνα Ελλάδα ! Ελλάδα ! Ελλάδα !
Στράτης Μυριβήλης
julie said
http://logotexnika.blogspot.gr/2011/02/blog-post_26.html
Μέλια said
«Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα και να ‘σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ‘Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά.
Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι.
Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:
Φεγγαράκι μου λαμπρό….»
Γιώργης said
«…φέγγε μου νά περπατῶ
νὰ πηγαίνω στὸ σχολειὸ
νά μαθαίνω γράμματα
τοῦ Θεοῦ τά πράματα!»