What do you think?
Rate this book
Η φόνισσα
«Η φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη (1851-1911). Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: ιδιαίτερη και εξέχουσα. Αν δεν υπήρχε «Η φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό corpus. Το παπαδιαμαντικό κακό είναι, κατά κανόνα, το καθημερινό, το τρέχον κακό, πνιγηρά μίζερο συχνά, είναι το κακό του καθημερινού κανονικού ανθρώπου. Το κακό του Παπαδιαμάντη δεν είναι το έγκλημα, δεν είναι η ακραία παράβαση που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι εξαιρετικό είναι κοινότοπο. Εξαίρεση «Η φόνισσα», και μάλιστα διόλου αμελητέα, αφού πρόκειται για κορυφαίο κείμενο όχι μόνο του συγγραφέα του αλλά και όλης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Χωρίς τη «Φόνισσα» το παπαδιαμαντικό έργο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Το κακό που διαπράττει η γραία Χαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικό, το ασυγχώρητο. Ποια είναι όμως αυτή η Φραγκογιαννού, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα που διαπράττει ένα τόσο ακραίο έγκλημα; Και τι είναι άραγε αυτό που την οδηγεί να το αποτολμήσει;
210 pages, Hardcover
First published January 1, 1903
About the author
Alexandros Papadiamantis
166 books172 followersAlexandros Papadiamantis (Greek: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) was an influential Greek novelist and short-story writer.
He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.
He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; furthermore he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia.
He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.
He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; furthermore he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 407 reviews
October 4, 2018
Εάν ήταν κάποιο άλλο βιβλίο, θα έπρεπε να γράψω Spoiler Alert! Θεωρώ ωστόσο, πως είστε ενήμεροι επί του θέματος και θα συνεχίσετε ακάθεκτοι… Θα ήταν σαν να προειδοποιούσα για spoiler alert στο «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ ή στον «Φρανκεστάιν» της Μαίρη Σέλει…
«Η φόνισσα»… Serial killer αλά ελληνικά… ένα απομονωμένο νησί (μην κοιτάτε τώρα που η Σκιάθος έχει και τα μπιτσόμπαρα και τον Ντάνο και τα όλα της…), κακοτράχαλα βουνά και λαγκάδια, μαύρη είναι η μοίρα μας καταφρονεμένη και μιλούνια θηλυκά που θα θέλουν και προίκα…
Κι έρχεται ο πάπας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Παπαδιαμάντης, και τα συνταιριάζει όλα μαζί και μας δίνει την Χαδούλα, την Φραγκογιαννού… μια γριά που ξεκινάει να ξεκληρίζει τα θηλυκά για να μην ζήσουν ούτε τα ίδια μαύρη ζωή αλλά και να μην κάνουν μαύρη και τη ζωή των άλλων…
Εντάξει είναι ιεροσυλία να μιλήσω για τον Παπαδιαμάντη… ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνει εικόνες, που χτίζει την ηρωίδα του σκαλί – σκαλί, πως από την σκέψη του πρώτου φονικού φτάνει να αποζητά το ‘αίμα’ αθώων κορασίδων είναι μοναδικός…
Ηθογραφία; Ψυχολογικό θρίλερ; Κοινωνιολογικό ανάγνωσμα; Όλα μαζί σε ένα all time classic ανάγνωσμα.
Αντιλαμβάνομαι πως η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι ένα handicap για τις νέες γενιές, από την άλλη, έχει και τα καλά του να είσαι μίας κάποιας ηλικίας γιατί αυτό το εμπόδιο δεν ήταν εμπόδιο για το ηλικιωμένο σκορόφιδο, την αφεντιά μου. Ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα να δημιουργεί εικόνες. Ζωντάνεψε η Σκιάθος του τότε, τα χωριά της, ο τρόπος που ζούσανε, σαν ρεπορτάζ από τα πολύ καλά…
Δεν έχω ιδέα αν ο Παπαδιαμάντης έγραψε ένα πρώιμο φεμινιστικό βιβλίο (για τη δύσκολη ζωή των γυναικών και την απόφαση μιας γυναίκας να πάρει τη ζωή στα χέρια της – καλά δεν παίρνει τη δική της ζωή των αλλωνών παίρνει στο λαιμό της) ή ένα κοινωνικό λογοτεχνικό μανιφέστο, καταφέρνει ωστόσο να ταρακουνήσει τον αναγνώστη και να τον κάνει όχι φυσικά να συμπονέσει αλλά να κατανοήσει τα τα κίνητρα της Φραγκογιαννούς…
Το τέλος ευφυέστατο. Ο συγγραφέας δίνει την απαραίτητη κάθαρση (αν άφηνε την ηρωίδα ελεύθερη, η Φραγκογιαννού δεν θα άφηνε θηλυκή γάτα ζωντανή στο νησί), αφήνοντας στο Θεό, που τόσο ο ίδιος αγαπούσε, την τελική κρίση…
ΥΓ1: Ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει βιβλίο ‘μεταφρασμένο’ στη νέα ελληνική. Δεν είμαι αρνητικό σε όλο το εγχείρημα αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πόση από τη μουσικότητα χάνει το κείμενο
ΥΓ2 Άσχετο αλλά θα το πω… Έχω παρατηρήσει πως όταν διαβάζω Παπαδιαμάντη δυνατά, η γλώσσα του έχει απίστευτη καταπραϋντική επίδραση επάνω μου (τύφλα να ‘χουν τα xanax), ακόμα κι όταν διαβάζω για φονικά
ΥΓ3 Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι το ταξίδι που απολαμβάνω και ποσώς με ενδιαφέρει ο προορισμός. Ο βάτραχος τόλμησε και μου είπε «μα το ξέρεις το τέλος, τι το διαβάζεις πια;» Μετά εγώ φταίω που τον έκανα μια χαψιά;
«Η φόνισσα»… Serial killer αλά ελληνικά… ένα απομονωμένο νησί (μην κοιτάτε τώρα που η Σκιάθος έχει και τα μπιτσόμπαρα και τον Ντάνο και τα όλα της…), κακοτράχαλα βουνά και λαγκάδια, μαύρη είναι η μοίρα μας καταφρονεμένη και μιλούνια θηλυκά που θα θέλουν και προίκα…
Κι έρχεται ο πάπας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Παπαδιαμάντης, και τα συνταιριάζει όλα μαζί και μας δίνει την Χαδούλα, την Φραγκογιαννού… μια γριά που ξεκινάει να ξεκληρίζει τα θηλυκά για να μην ζήσουν ούτε τα ίδια μαύρη ζωή αλλά και να μην κάνουν μαύρη και τη ζωή των άλλων…
Εντάξει είναι ιεροσυλία να μιλήσω για τον Παπαδιαμάντη… ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνει εικόνες, που χτίζει την ηρωίδα του σκαλί – σκαλί, πως από την σκέψη του πρώτου φονικού φτάνει να αποζητά το ‘αίμα’ αθώων κορασίδων είναι μοναδικός…
Ηθογραφία; Ψυχολογικό θρίλερ; Κοινωνιολογικό ανάγνωσμα; Όλα μαζί σε ένα all time classic ανάγνωσμα.
Αντιλαμβάνομαι πως η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι ένα handicap για τις νέες γενιές, από την άλλη, έχει και τα καλά του να είσαι μίας κάποιας ηλικίας γιατί αυτό το εμπόδιο δεν ήταν εμπόδιο για το ηλικιωμένο σκορόφιδο, την αφεντιά μου. Ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα να δημιουργεί εικόνες. Ζωντάνεψε η Σκιάθος του τότε, τα χωριά της, ο τρόπος που ζούσανε, σαν ρεπορτάζ από τα πολύ καλά…
Δεν έχω ιδέα αν ο Παπαδιαμάντης έγραψε ένα πρώιμο φεμινιστικό βιβλίο (για τη δύσκολη ζωή των γυναικών και την απόφαση μιας γυναίκας να πάρει τη ζωή στα χέρια της – καλά δεν παίρνει τη δική της ζωή των αλλωνών παίρνει στο λαιμό της) ή ένα κοινωνικό λογοτεχνικό μανιφέστο, καταφέρνει ωστόσο να ταρακουνήσει τον αναγνώστη και να τον κάνει όχι φυσικά να συμπονέσει αλλά να κατανοήσει τα τα κίνητρα της Φραγκογιαννούς…
Το τέλος ευφυέστατο. Ο συγγραφέας δίνει την απαραίτητη κάθαρση (αν άφηνε την ηρωίδα ελεύθερη, η Φραγκογιαννού δεν θα άφηνε θηλυκή γάτα ζωντανή στο νησί), αφήνοντας στο Θεό, που τόσο ο ίδιος αγαπούσε, την τελική κρίση…
ΥΓ1: Ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει βιβλίο ‘μεταφρασμένο’ στη νέα ελληνική. Δεν είμαι αρνητικό σε όλο το εγχείρημα αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πόση από τη μουσικότητα χάνει το κείμενο
ΥΓ2 Άσχετο αλλά θα το πω… Έχω παρατηρήσει πως όταν διαβάζω Παπαδιαμάντη δυνατά, η γλώσσα του έχει απίστευτη καταπραϋντική επίδραση επάνω μου (τύφλα να ‘χουν τα xanax), ακόμα κι όταν διαβάζω για φονικά
ΥΓ3 Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι το ταξίδι που απολαμβάνω και ποσώς με ενδιαφέρει ο προορισμός. Ο βάτραχος τόλμησε και μου είπε «μα το ξέρεις το τέλος, τι το διαβάζεις πια;» Μετά εγώ φταίω που τον έκανα μια χαψιά;
July 6, 2014
Few Introductory words:
India, my country, is notoriously known for many number of social evils among which the worst ones are meted out to women. The birth of a girl child is still considered to be a curse in many parts of India. The principal reason behind is the infamous dowry system. A girl when given in marriage has to be accompanied by lot of gifts - in gold, kind and money. If the dowry was not paid rightly, the bride might end up dead in the bridegrooms's house under doubtful circumstances. If one could not pay enough dowry the girl remains unmarried in the house of the parents and it is a bad curse for the family. To avoid future troubles, a girl child was/is killed as soon as it was born. (Just check in Google - Dowry deaths in India or Female infanticide in India and see the number of links that you get).
About the Novella:
........................THERE MAY BE SPOILERS....................................
It is set in Greece and the time frame is 1903. The practice of dowry was widely present in the then Greek society. The story is set in this context. We have a lady (widow) in her fifties who has three daughters and out of which she had managed to marry off only the first with enough dowry. The married daughter after marriage gives birth to two daughters and a boy. The old lady attending her daughter after the birth of the third child (a girl) keeps reflecting about her life and about the life of girls in general.
She asks within herself a question: What are girls for? This is the answer she gets: "She's there to be tortured and to torture us." What can be done to remedy the situation? She asks once again her own self the question and out of her reflection the answer stumbling out is: Kill them when they are young. The grief is short and the killed infants in their turn never grow up to bring forth many more girls.
This idea takes hold of her whole being and transforms her into an Angel of Death. She takes it as God's will to kill whenever and wherever possible the girl children that she could find. The narration is chilly at at times.
What happens to her? Is she haunted by guilt? Is her crime go unpunished? Where is human and divine justice in it? These questions are answered in a racy narration, that is filled with some Greek folk tales, regional proverbs and local beliefs.
The solution for the social evil is never offered. The greatness of Papadiamantis is in presenting the human solution (infanticide) and its consequences for the persons.
Final Note:
In Greece, by then infanticide was at least considered to be a crime and police were sent after the murderess. But in some parts of India, the family is fully involved in killing the new born girl child. The issue is thus suppressed.
India, my country, is notoriously known for many number of social evils among which the worst ones are meted out to women. The birth of a girl child is still considered to be a curse in many parts of India. The principal reason behind is the infamous dowry system. A girl when given in marriage has to be accompanied by lot of gifts - in gold, kind and money. If the dowry was not paid rightly, the bride might end up dead in the bridegrooms's house under doubtful circumstances. If one could not pay enough dowry the girl remains unmarried in the house of the parents and it is a bad curse for the family. To avoid future troubles, a girl child was/is killed as soon as it was born. (Just check in Google - Dowry deaths in India or Female infanticide in India and see the number of links that you get).
About the Novella:
........................THERE MAY BE SPOILERS....................................
It is set in Greece and the time frame is 1903. The practice of dowry was widely present in the then Greek society. The story is set in this context. We have a lady (widow) in her fifties who has three daughters and out of which she had managed to marry off only the first with enough dowry. The married daughter after marriage gives birth to two daughters and a boy. The old lady attending her daughter after the birth of the third child (a girl) keeps reflecting about her life and about the life of girls in general.
She asks within herself a question: What are girls for? This is the answer she gets: "She's there to be tortured and to torture us." What can be done to remedy the situation? She asks once again her own self the question and out of her reflection the answer stumbling out is: Kill them when they are young. The grief is short and the killed infants in their turn never grow up to bring forth many more girls.
This idea takes hold of her whole being and transforms her into an Angel of Death. She takes it as God's will to kill whenever and wherever possible the girl children that she could find. The narration is chilly at at times.
What happens to her? Is she haunted by guilt? Is her crime go unpunished? Where is human and divine justice in it? These questions are answered in a racy narration, that is filled with some Greek folk tales, regional proverbs and local beliefs.
The solution for the social evil is never offered. The greatness of Papadiamantis is in presenting the human solution (infanticide) and its consequences for the persons.
Final Note:
In Greece, by then infanticide was at least considered to be a crime and police were sent after the murderess. But in some parts of India, the family is fully involved in killing the new born girl child. The issue is thus suppressed.
April 22, 2022
We are NYRB Classics and we have perfect taste. For our supremely elegant distinctive and well-beloved book covers we take a gorgeous painting and we cut a big box out of the middle. That’s where the title and the author goes. Right in the middle.
You might say – Hey, NYRB, why don’t you put your box in a corner, so we can better appreciate the cool paintings and photos you have chosen with such lapidary care? But we say Faugh! Begone with your pettifogging cavilling, we are NYRB and we have perfect taste.
As to the book itself…
A plunge into the brutal world of Greek peasants, early 20th century : a sharp cry of agony, a strange bitter style, a short, uneasy read.
December 23, 2023
Edit: Now that a new movie adaptation, has come out, I can see that 90% of the people who engaged with it, have zero media literacy. And, it's even funnier when they unironically label the movie as "feminazi propaganda" because, to their eyes, Papadiamantis' original work "takes place in a matriarchical society" or "barely makes mention of women being opressed" and the director, added a lot of "misandric" things to it.
I haven't watched the movie yet, but I am willing to bet that the people who think this way, didn't actually read the book. At most, they checked some of the cliff notes, when they had to study it for high school, but even that, is highly unlikely.
We can't let ignorance, incompetence and misogyny win, so, read this, look up how women lived during that time, ask people who lived during hard times how life was and pick up a history book.
This book's plot, revolves around a middle aged woman, called Hadoula, who lives in an isolated island of Greece in the late 1800's.
And what does this woman do? Well, if the title isn't any indicator, she kills children. Little girls to be more precise.
But this book's job isn't only to make the reader despise her.
Papadiamantis, uses his storytelling skills to craft a really fleshed out character and paint a well rounded portrait of an isolated society, where women are viewed as property and subjects of the men in their lives, which is 100% accurate of what Greece was like (and to some extent, still is).
As the story progresses, we keep on finding out more and more about her life.
About how her parents considered her a burden, how her husband was very gullible and if it wasn't for her, she and her family wouldn't even have a home and many other things.
We see her transition from stern mother/grandmother to a child killer, which in her mind is justified, because girls are actually a burden to their families.
She goes from feeling guilty, to thinking that she is actually helping the parents, to her not really being able to stop because it somewhat excites her.
And while the author doesn't only want us to hate her, he also doesn't try to turn her into the good guy.
Hadoula is an unlikeable character who, even though has gone through a lot, her actions aren't justified - Papadiamantis even mentions that after her first victim, her mind isn't as sane anymore.
But what comes after all those murders and all those changes her character goes through? Well, of course, it is time for Hadoula to pay for what she has done.
Her guiltiness is suspected by the police which chases her, and in another attempt to escape, she dies by accidentally drowning into the sea, which is ironically the way she was killing her victims as well (well, she was using both drowning and choking, but you get my point.)
Her death, brings the reader a sense of catharsis and closes the circle of violence.
If you enjoy a short crime story with a complicated protagonist, then you will probably enjoy this, even with Papadiamantis' use of katharevousa.
If you made it this far, congratulations!
'Til next time, take care :) :)
I haven't watched the movie yet, but I am willing to bet that the people who think this way, didn't actually read the book. At most, they checked some of the cliff notes, when they had to study it for high school, but even that, is highly unlikely.
We can't let ignorance, incompetence and misogyny win, so, read this, look up how women lived during that time, ask people who lived during hard times how life was and pick up a history book.
This book's plot, revolves around a middle aged woman, called Hadoula, who lives in an isolated island of Greece in the late 1800's.
And what does this woman do? Well, if the title isn't any indicator, she kills children. Little girls to be more precise.
But this book's job isn't only to make the reader despise her.
Papadiamantis, uses his storytelling skills to craft a really fleshed out character and paint a well rounded portrait of an isolated society, where women are viewed as property and subjects of the men in their lives, which is 100% accurate of what Greece was like (and to some extent, still is).
As the story progresses, we keep on finding out more and more about her life.
About how her parents considered her a burden, how her husband was very gullible and if it wasn't for her, she and her family wouldn't even have a home and many other things.
We see her transition from stern mother/grandmother to a child killer, which in her mind is justified, because girls are actually a burden to their families.
She goes from feeling guilty, to thinking that she is actually helping the parents, to her not really being able to stop because it somewhat excites her.
And while the author doesn't only want us to hate her, he also doesn't try to turn her into the good guy.
Hadoula is an unlikeable character who, even though has gone through a lot, her actions aren't justified - Papadiamantis even mentions that after her first victim, her mind isn't as sane anymore.
But what comes after all those murders and all those changes her character goes through? Well, of course, it is time for Hadoula to pay for what she has done.
Her guiltiness is suspected by the police which chases her, and in another attempt to escape, she dies by accidentally drowning into the sea, which is ironically the way she was killing her victims as well (well, she was using both drowning and choking, but you get my point.)
Her death, brings the reader a sense of catharsis and closes the circle of violence.
If you enjoy a short crime story with a complicated protagonist, then you will probably enjoy this, even with Papadiamantis' use of katharevousa.
If you made it this far, congratulations!
'Til next time, take care :) :)
February 12, 2017
Είμαι σίγουρη ότι για όλους τα 3 αστέρια που βάζω σε αυτό το βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί ιεροσυλία....
Για μένα τα 3 αστέρια είναι υπερ αρκετά για ένα τέτοιο έργο, για ένα τέτοιο θέμα.
Το οποίο με εξόργισε. Με εξόργισε και η "Φόνισσα" και τα κίνητρα της και το θέμα και η εποχή...
Στην ουσία τα 3 αστέρια για αυτό το λόγο τα βάζω... Είναι 3 εξοργισμένα αστέρια.
Το ξέρω ότι στην εποχή που γράφτηκε αυτή ήταν μια πραγματικότητα για τα κορίτσια. Να λέμε πάλι καλά που στο τέλος αποφάσισαν να την κυνηγήσουν για το φόνο ενός κοριτσιού. Απλά με κάνει να αναρωτιέμαι όταν εκδόθηκε αυτό το βιβλίο... προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα που θα προκαλούσε μια παρόμοια ιστορία σήμερα? Ή απλώς θα μένανε στο υπέροχο τρόπο γραφής του Παπαδιαμάντη και ίσως στην άμοιρη μοίρα των θυμάτων του και τίποτα άλλο?
Για μένα τα 3 αστέρια είναι υπερ αρκετά για ένα τέτοιο έργο, για ένα τέτοιο θέμα.
Το οποίο με εξόργισε. Με εξόργισε και η "Φόνισσα" και τα κίνητρα της και το θέμα και η εποχή...
Στην ουσία τα 3 αστέρια για αυτό το λόγο τα βάζω... Είναι 3 εξοργισμένα αστέρια.
Το ξέρω ότι στην εποχή που γράφτηκε αυτή ήταν μια πραγματικότητα για τα κορίτσια. Να λέμε πάλι καλά που στο τέλος αποφάσισαν να την κυνηγήσουν για το φόνο ενός κοριτσιού. Απλά με κάνει να αναρωτιέμαι όταν εκδόθηκε αυτό το βιβλίο... προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα που θα προκαλούσε μια παρόμοια ιστορία σήμερα? Ή απλώς θα μένανε στο υπέροχο τρόπο γραφής του Παπαδιαμάντη και ίσως στην άμοιρη μοίρα των θυμάτων του και τίποτα άλλο?
August 31, 2016
Η φόνισσα μου προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα,αποστροφή αλλά και δυσαρέσκεια για τη θρησκοληψία της εποχής.
Ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει αν αντιπαθώ ή αν λυπάμαι την Φραγκογιαννού. Από την μία ��εν διστάζει να δολοφονήσει τα μικρά κορίτσια, από την άλλη όμως η συμπεριφορά της κάνει εμφανή την καταπίεση που δέχθηκε ως γυναίκα της τότε κοινωνίας. Ο Παπαδιαμάντης μας δίνει τα γεγονότα της ιστορίας χωρίς να κρίνει τις πράξεις της φόνισσας, αλλά και χωρίς να την υποστηρίζει. Αφήνει τους αναγνώστες ελεύθερους να αποφασίσουν αν θα καταδικάσουν την ηρωίδα ή αν θα ανακαλύψουν λόγους για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά της.Παράλληλα ο συγγραφέας κάνει εμφανή τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής που θέλει τη γυναίκα στο σπίτι με κύρια απασχόληση τη φροντίδα του σπιτιού δίχως ιδιαίτερες ελευθερίες και βούληση.
Προσωπικά εμένα δεν με άγγιξε η νησιώτικη-καθαρευουσιάνικη γοητεία, ίσα ίσα κουράστηκα να το ολοκληρώσω παρόλο που είναι μικρό σε έκταση.Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που δεν με συγκλόνισε το βιβλίο.
Ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει αν αντιπαθώ ή αν λυπάμαι την Φραγκογιαννού. Από την μία ��εν διστάζει να δολοφονήσει τα μικρά κορίτσια, από την άλλη όμως η συμπεριφορά της κάνει εμφανή την καταπίεση που δέχθηκε ως γυναίκα της τότε κοινωνίας. Ο Παπαδιαμάντης μας δίνει τα γεγονότα της ιστορίας χωρίς να κρίνει τις πράξεις της φόνισσας, αλλά και χωρίς να την υποστηρίζει. Αφήνει τους αναγνώστες ελεύθερους να αποφασίσουν αν θα καταδικάσουν την ηρωίδα ή αν θα ανακαλύψουν λόγους για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματά της.Παράλληλα ο συγγραφέας κάνει εμφανή τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής που θέλει τη γυναίκα στο σπίτι με κύρια απασχόληση τη φροντίδα του σπιτιού δίχως ιδιαίτερες ελευθερίες και βούληση.
Προσωπικά εμένα δεν με άγγιξε η νησιώτικη-καθαρευουσιάνικη γοητεία, ίσα ίσα κουράστηκα να το ολοκληρώσω παρόλο που είναι μικρό σε έκταση.Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που δεν με συγκλόνισε το βιβλίο.
Read
September 18, 2014When I learned that C.P. Cavafy and Odysseus Elytis both admired the prose of Alexandros Papadiamantis (1851-1911), I knew I had to read some of his work. Advised that his shorter pieces are much better than his novels, I read the collection Tales From a Greek Island and then the novella The Murderess, held to be his best work.
In light of Elytis' leftist leanings, I was more than a little surprised to find that Papadiamantis was a religious reactionary, who objected to the emancipation of women and bewailed democracy and other European habits as unsuitable for the Greeks. In one of his stories he appears to regret that Greek women no longer wore veils, which they had been obliged to do under the Ottoman occupation. Nonetheless, he was no misogynist; he was well aware of the complete lack of freedom of women in 19th century Greece, and he portrayed this fact in many of his stories with complete sympathy for the women, who quite often are the main characters.(*) And he was no elitist - his stories are generally set in the lowest economic strata.
Since he was so conservative, it was not surprising to find that he wrote much of his work in the antiquarian katharevousa Greek, which harkens back to the Greek spoken in Athens in the 4th century BCE, though apparently he leavened it with his own idiosyncratic diction. In his dialogues, however, he used contemporary colloquial speech, even dialect when appropriate. The translator, Elizabeth Constantinides, of Tales From a Greek Island assures us that his diction is completely unique and that a page of his prose can be immediately identified. Unfortunately, there is nothing linguistically notable about her translations, just a very few half-hearted gestures towards slang in some of the dialogue. Nonetheless, something else does come through - a combination of empathy, watchfulness, and relaxed patience - which I have not encountered before.
The short stories in Tales are set on the island of Skiathos, where Papadiamantis was born and raised, and with empathetic, if sometimes sardonic humor provide a rather grim picture of 19th century Greek island life. Though Papadiamantis never married, nearly all of these stories revolve around marriage, one way or another.(**) If not about marriage in the offing - the dream of a marriage - or about a marriage being lived, then about the onerous dowries families needed to pay to marry off their daughters(***) and the extremes to which this custom forced them to go, such as marrying their daughters to extremely unsuitable men in order to reduce the dowry, or waiting 20 years for a son to return from America with enough money to allow his younger sister to marry. Just two of many.
Inevitable consequences of this custom are the regret and resentment parents experienced when a daughter was born. Needless to say, in some parents this found rather extreme expression - murder; or, if not murder, then murder just barely averted, stayed in the last moment, as evidenced in this collection.
But in The Murderess (1903), one strides directly to multiple murder. With such a title I am hardly spoiling the story if I reveal that a grandmother, a herbalist and healer by trade, again on the isle of Skiathos, reviews her harsh life and the prospects of her daughter and newly born, sickly granddaughter and decides that girls would be better off dead.(****) Remarkably, Papadiamantis is able to make this most unappealing premise into a powerful little book by combining Raskolnikovian self-laceration with a touch of Medean madness in the idyllic setting of an Aegean island and using finely judged flashbacks to fill in background and change the pace and mood. Very nicely done all around.
I share now Cavafy's and Elytis' admiration for Papadiamantis' work, but it is high time to leave behind the sad and claustrophobic society of 19th century Skiathos. Aποχαιρετιστήριος !
(*) In The Murderess all the main characters are women, while the men are jokes or monsters.
(**) At this time, in this place - a small island where everyone knew everybody's business - marriage was the only possibility for a man and woman to ease their passion. With all of the narrow minded busybodies poring over other people's lives, even the innocent were in trouble...
(***) In one story the parents of the bride signed over to the groom their house and furnishings and paid cash! In another, the family signed over half their property and mortgaged the rest to provide cash.
(****) Her parents solved the dowry problem by marrying her off to a simpleton who was satisfied with a perfectly worthless dowry...
Rating
http://leopard.booklikes.com/post/904...
In light of Elytis' leftist leanings, I was more than a little surprised to find that Papadiamantis was a religious reactionary, who objected to the emancipation of women and bewailed democracy and other European habits as unsuitable for the Greeks. In one of his stories he appears to regret that Greek women no longer wore veils, which they had been obliged to do under the Ottoman occupation. Nonetheless, he was no misogynist; he was well aware of the complete lack of freedom of women in 19th century Greece, and he portrayed this fact in many of his stories with complete sympathy for the women, who quite often are the main characters.(*) And he was no elitist - his stories are generally set in the lowest economic strata.
Since he was so conservative, it was not surprising to find that he wrote much of his work in the antiquarian katharevousa Greek, which harkens back to the Greek spoken in Athens in the 4th century BCE, though apparently he leavened it with his own idiosyncratic diction. In his dialogues, however, he used contemporary colloquial speech, even dialect when appropriate. The translator, Elizabeth Constantinides, of Tales From a Greek Island assures us that his diction is completely unique and that a page of his prose can be immediately identified. Unfortunately, there is nothing linguistically notable about her translations, just a very few half-hearted gestures towards slang in some of the dialogue. Nonetheless, something else does come through - a combination of empathy, watchfulness, and relaxed patience - which I have not encountered before.
The short stories in Tales are set on the island of Skiathos, where Papadiamantis was born and raised, and with empathetic, if sometimes sardonic humor provide a rather grim picture of 19th century Greek island life. Though Papadiamantis never married, nearly all of these stories revolve around marriage, one way or another.(**) If not about marriage in the offing - the dream of a marriage - or about a marriage being lived, then about the onerous dowries families needed to pay to marry off their daughters(***) and the extremes to which this custom forced them to go, such as marrying their daughters to extremely unsuitable men in order to reduce the dowry, or waiting 20 years for a son to return from America with enough money to allow his younger sister to marry. Just two of many.
Inevitable consequences of this custom are the regret and resentment parents experienced when a daughter was born. Needless to say, in some parents this found rather extreme expression - murder; or, if not murder, then murder just barely averted, stayed in the last moment, as evidenced in this collection.
But in The Murderess (1903), one strides directly to multiple murder. With such a title I am hardly spoiling the story if I reveal that a grandmother, a herbalist and healer by trade, again on the isle of Skiathos, reviews her harsh life and the prospects of her daughter and newly born, sickly granddaughter and decides that girls would be better off dead.(****) Remarkably, Papadiamantis is able to make this most unappealing premise into a powerful little book by combining Raskolnikovian self-laceration with a touch of Medean madness in the idyllic setting of an Aegean island and using finely judged flashbacks to fill in background and change the pace and mood. Very nicely done all around.
I share now Cavafy's and Elytis' admiration for Papadiamantis' work, but it is high time to leave behind the sad and claustrophobic society of 19th century Skiathos. Aποχαιρετιστήριος !
(*) In The Murderess all the main characters are women, while the men are jokes or monsters.
(**) At this time, in this place - a small island where everyone knew everybody's business - marriage was the only possibility for a man and woman to ease their passion. With all of the narrow minded busybodies poring over other people's lives, even the innocent were in trouble...
(***) In one story the parents of the bride signed over to the groom their house and furnishings and paid cash! In another, the family signed over half their property and mortgaged the rest to provide cash.
(****) Her parents solved the dowry problem by marrying her off to a simpleton who was satisfied with a perfectly worthless dowry...
Rating
http://leopard.booklikes.com/post/904...
July 15, 2018
Στο καθολικής αναγνώρισης αριστούργημα του Παπαδιαμάντη, το κεντρικό μας πρόσωπο η Χαδούλα, η Φραγκογιαννού ή πιο απλά η Φόνισσα είναι ένα πρόσωπο που δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να της σπάσω τα μούτρα. Έτσι κι αλλιώς η πορεία και κυρίως το τέλος της κινήθηκε «μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης». Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που οφείλει να διαβαστεί απο άπαντες. Παρόλα τα «κρίματα» ή τα «πάθια» της ηρωίδας του, ο Παπαδιαμάντης εκφέρει έτσι τον λόγο του ώστε να μη την κατηγορεί ή να την δικαιολογεί.
Πέραν ωστόσο της ιστορίας μας, ταυτόχρονα ο Παπαδιαμάντης μας αποκαλύπτει (ή απλώς μας επιβεβαιώνει) τα κοινωνικά, ηθικά και όχι μόνο δεδομένα κάνοντας ιδιαίτερη και έμμεση αναφορά στη θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Ψυχογραφώντας άριστα το κεντρικό του πρόσωπο μας προσφέρει ένα εξίσου άριστο ηθογράφημα με μια πινελιά της τοπικής διαλέκτου.
Φυσικά δεν θα ισχυριστώ ότι φέρω τον τίτλο της λόγιας που δεν την δυσκόλεψε η καθαρεύουσα ή το πολυτονικό. Κάποια στιγμή το μάτι συντονίζεται με το μυαλό και το συνηθίζεις. Εκείνο που ξέρω, είναι πως αναγνωρίζεις την αξία κάποιων έργων διαβάζοντάς τα στην γλώσσα στην οποία αρχικά γράφτηκαν.
Πέραν ωστόσο της ιστορίας μας, ταυτόχρονα ο Παπαδιαμάντης μας αποκαλύπτει (ή απλώς μας επιβεβαιώνει) τα κοινωνικά, ηθικά και όχι μόνο δεδομένα κάνοντας ιδιαίτερη και έμμεση αναφορά στη θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Ψυχογραφώντας άριστα το κεντρικό του πρόσωπο μας προσφέρει ένα εξίσου άριστο ηθογράφημα με μια πινελιά της τοπικής διαλέκτου.
Φυσικά δεν θα ισχυριστώ ότι φέρω τον τίτλο της λόγιας που δεν την δυσκόλεψε η καθαρεύουσα ή το πολυτονικό. Κάποια στιγμή το μάτι συντονίζεται με το μυαλό και το συνηθίζεις. Εκείνο που ξέρω, είναι πως αναγνωρίζεις την αξία κάποιων έργων διαβάζοντάς τα στην γλώσσα στην οποία αρχικά γράφτηκαν.
May 10, 2016
Σκοτεινό έργο, πραγματικό αριστούργημα.
February 23, 2019
Κάτι περισσότερο νιώθω να ήθελα από το τέλος, αλλά και αυτό μού κάνει. Καταλαβαίνω τον χαρακτήρα του βιβλίου, την εποχή που γράφτηκε και τι μήνυμα ήθελε να περάσει.
Γι' αυτό και είναι ένα βιβλίο, με υπ��ροχη γλώσσα, που όλοι πρέπει να διαβάσουν.
Γι' αυτό και είναι ένα βιβλίο, με υπ��ροχη γλώσσα, που όλοι πρέπει να διαβάσουν.
Read
March 16, 2021Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Παπαδιαμάντη που διαβάζω στην καθαρεύουσα αλλά ήταν σίγουρα το πιο δύσκολο. Ο Παπαδιαμάντης είναι γνωστό ότι δεν υπάκουε σε κανόνες στο τρόπο γραφής του, υποστήριζε ότι η γλώσσα είναι ελεύθερη να αλλάζει και να εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες των ανθρώπων. Δεν είμαι σίγουρος αν όντως ήταν δυσκολότερο ή η νοσηρότητα της υπόθεσης μου έκανε δυσκολότερη την ανάγνωση. Αν δηλαδή ήταν καθαρά προσωπική η δυσκολία. Θα ήθελα να μου καταθέσουν τη γνώμη τους εδώ οι φίλοι του Goodreads.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με πιθανότατα, μια από τους πρώτους serial killers που εμφανίστηκαν στη λογοτεχνία. Καθοδηγούμενη από μια λανθάνουσα αντίληψη του καλού και της Θείας θέλησης η Φραγκογιαννού βάζει με ευκολία τα χέρια της στο λαιμό βρεφών και νηπίων. Θηλυκών αποκλειστικά. Δείγμα της κοινωνικής υπόστασης που είχαν εκείνη την εποχή οι άντρες και οι γυναίκες. ( Θυμάμαι τον παππού μου να λέει " γέννησε παιδι" ή "γέννησε κοπέλα" ).
Η σκηνή του τέλους μεταξύ " της θειας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης " είναι ίσως από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου και της Παπαδιαμαντικης παρακαταθήκης.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με πιθανότατα, μια από τους πρώτους serial killers που εμφανίστηκαν στη λογοτεχνία. Καθοδηγούμενη από μια λανθάνουσα αντίληψη του καλού και της Θείας θέλησης η Φραγκογιαννού βάζει με ευκολία τα χέρια της στο λαιμό βρεφών και νηπίων. Θηλυκών αποκλειστικά. Δείγμα της κοινωνικής υπόστασης που είχαν εκείνη την εποχή οι άντρες και οι γυναίκες. ( Θυμάμαι τον παππού μου να λέει " γέννησε παιδι" ή "γέννησε κοπέλα" ).
Η σκηνή του τέλους μεταξύ " της θειας και της ανθρώπινης δικαιοσύνης " είναι ίσως από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου και της Παπαδιαμαντικης παρακαταθήκης.
August 14, 2020
Ένα αριστούργημα της Ελληνικής λογοτεχνίας...
Η πρώτη ίσως Ελληνίδα serial killer, που πάνω στην απελπισία της περνάει την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο και άνετα μπορεί να κατέχει εξέχουσα θέση στο "Deadly women".
Στεναχωρο το θέμα αν αναλογιστείς ότι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονταν οι "κορασίδες" εκείνη την εποχή, πλην όμως τροφή για σκέψη...
Επικό τέλος και όπως είπε κάποιος "η πιο συγκλονιστικη τελευταία φράση σε μυθιστόρημα..."
Η πρώτη ίσως Ελληνίδα serial killer, που πάνω στην απελπισία της περνάει την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο και άνετα μπορεί να κατέχει εξέχουσα θέση στο "Deadly women".
Στεναχωρο το θέμα αν αναλογιστείς ότι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονταν οι "κορασίδες" εκείνη την εποχή, πλην όμως τροφή για σκέψη...
Επικό τέλος και όπως είπε κάποιος "η πιο συγκλονιστικη τελευταία φράση σε μυθιστόρημα..."
February 10, 2023
Ολοκληρωνοντας το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, μόνο μια λέξη έχω: ανατριχίλα!!
November 3, 2023
Καθηλωτικό, σπάνιο και επικό.
November 7, 2015
I was introduced to Papadiamantis by my Greek Professor, who called him "the Dostoevsky of Greece." Though a lot of his earlier work is more influenced by French Romanticism, his later work (like The Murderess) is clearly more of a Russian-influenced animal.
The Murderess is like a mini version of Crime and Punishment, but rural-Greek style from a woman's perspective. Substitute Raskolnikov with a 60+ year-old Greek grandmother and you'll be close to having an impression of this little novella.
The Murderess is like a mini version of Crime and Punishment, but rural-Greek style from a woman's perspective. Substitute Raskolnikov with a 60+ year-old Greek grandmother and you'll be close to having an impression of this little novella.
August 26, 2014
This is a charming little tale of a mother smothering and drowning babies, a mad brother stabbing his sister, and Harrison Ford-style adventures on Greek cliff-faces looking onto crashing death-waves below. Mr. Papadiamantis serves us a moral fable with oodles of suspense and terror, weaving a folky classical Greek yarn around a desperate on-the-run action narrative, told slowly and elegantly, with vitality and astonishment. Sublime little 19thC novella.
June 2, 2020
Ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν καταπληκτικό συγγραφέα. Η υπόθεση (γνωστή σε όλους, νομίζω) αφορά στην Χαδούλα, μια ηλικιωμένη γυναίκα που παρασύρεται σε φόνους μικρών κοριτσιών, προσπαθώντας να βγάλει τα ίδια και τις οικογένειές τους από τη μιζέρια. Στην πορεία του βιβλίου ανακαλύπτουμε και γεγονότα της ζωής της Χαδούλας και πώς έφτασε στο σημείο να διαπράξει τους αποτρόπαιους φόνους της. Η γλώσσα και το ύφος δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που αυτόματα μεταφέρουν τον αναγνώστη ��τη Σκιάθο του 19ου αιώνα και παράλληλα τον υποβάλλουν ώστε να αναλογιστεί και να προβληματιστεί. Ένα κλασικό βιβλίο διαχρονικής αξίας..
December 2, 2014
Όποιος μπορεί να προσπεράσει τον σκόπελο της καθαρεύουσας θα βρει μια αμείλικτη ιστορία σε ένα από τα πιο όμορφα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας.
July 6, 2016
Kitap henüz bitti ve ben Yunanistan'ın Dostoyevski'si olarak adlandırılan Papadiamantis'in 1903 yılında, Katharevusa lehçesiyle (Yunan halk dilini "temizlemek" amacıyla 18., 19. ve 20. yüz yıllarda daha çok yazarlar, gazeteler ve resmi makamlar tarafından resmi dil olarak kullanılan lehçe) kaleme aldığı bu harikulade kısa romanını Türkçe okuyabilmek için 112 (yazıyla: yüz on iki) yıl geçmesi gerektiği gerçeğine inanamıyorum! (İlk baskı ve çeviri Şubat 2015)
Bu şoku atlatırsam belki daha sonra size Papadiamantis'in dönemin -ve aslında tüm zamanların- cinsiyet rolleri ve toplum normları hakkında ne kadar güzel tespitler yaptığından, ilk kitabı Muhacir'i 1878'de İstanbul'da çıkan Neologos'ta yayınlamış olması ironisinden, insanlık suçları ve insanın iç hesaplaşmasını ada kültürüyle ve Yunan mitolojisiyle nasıl da güzel harmanladığından, sonra da çevirinin inanılmaz güzelliğinden, kitabın ön sözünde okuduğum müthiş detaylardan, bu çeviriye verilen emekten falan bahsedebilirim, belki, dediğim gibi, şoku atlatabilirsem!
Bu şoku atlatırsam belki daha sonra size Papadiamantis'in dönemin -ve aslında tüm zamanların- cinsiyet rolleri ve toplum normları hakkında ne kadar güzel tespitler yaptığından, ilk kitabı Muhacir'i 1878'de İstanbul'da çıkan Neologos'ta yayınlamış olması ironisinden, insanlık suçları ve insanın iç hesaplaşmasını ada kültürüyle ve Yunan mitolojisiyle nasıl da güzel harmanladığından, sonra da çevirinin inanılmaz güzelliğinden, kitabın ön sözünde okuduğum müthiş detaylardan, bu çeviriye verilen emekten falan bahsedebilirim, belki, dediğim gibi, şoku atlatabilirsem!
September 4, 2019
"hapisten kaçtığını düşünüyor, ama aslında hapishaneyi ve cehennemi içinde yaşıyordu."
⭐
Yazıldığı döneme göre toplumsal normları çok iyi eleştirmiş.
Jaguar'ın bu eseri geç de olsa dilimize çevirmiş olması çok güzel...
Modern Yunan Edebiyatı merakım daha da arttı...
💚
⭐
Yazıldığı döneme göre toplumsal normları çok iyi eleştirmiş.
Jaguar'ın bu eseri geç de olsa dilimize çevirmiş olması çok güzel...
Modern Yunan Edebiyatı merakım daha da arttı...
💚
May 21, 2020
Δε θα προσπαθήσω καν να κάνω κριτική γι αυτό το βιβλίο, θα τολμήσω μόνο να πω ότι είναι βαθιά φεμινιστικό. Αυτό μόνο.
February 12, 2024
Ας πάω να κοιτάξω τον τοίχο για κάνα δίωρο..
November 18, 2020
Kitabın hemen başında ‘Hadula hasta küçük torununun beşiğinin dibinde uykusundan feragat ediyordu.’ cümlesine takılı kaldım ve bu kitabı uyanık bir şekilde okumam gerektiğini fark ettim.
Ana karakterimiz bir katil. İlk cinayetinden itibaren, birçok hareket noktası bunu doğruluyor. Aynı zamanda da yalnız, yaşlı bir kadın. Tek yaptığı temizlik yapmak, torunlarına bakmak ve dua etmek. Damadı sürekli içiyor, oğulları bir gemide iş bulup onu terk ediyor ve asla Yunanistan’a ayak basmıyorlar. Bütün bunların sonucunda içerisinde bir kötülük ruhu oluştuğunu benimsiyor yazar. Aslında cinayetleri işlerken kendinde değilmiş gibi işliyor, sonradan pişman oluyor ve bu suçluluk duygusu ile sahile ulaşana kadar kaçıyor. Finaliyle de bir taraftan kendini bağışlatmak, Tanrı tarafından da bağışlanmak istiyor.
Okurken Dostoyevski havası aldım biraz. Kahramanı ne yaparsa yapsın onunla sürekli empati kurmaya çalışıyor. İnanılmaz bir kurgu. İyi ki dilimize çevrilmiş!
Ana karakterimiz bir katil. İlk cinayetinden itibaren, birçok hareket noktası bunu doğruluyor. Aynı zamanda da yalnız, yaşlı bir kadın. Tek yaptığı temizlik yapmak, torunlarına bakmak ve dua etmek. Damadı sürekli içiyor, oğulları bir gemide iş bulup onu terk ediyor ve asla Yunanistan’a ayak basmıyorlar. Bütün bunların sonucunda içerisinde bir kötülük ruhu oluştuğunu benimsiyor yazar. Aslında cinayetleri işlerken kendinde değilmiş gibi işliyor, sonradan pişman oluyor ve bu suçluluk duygusu ile sahile ulaşana kadar kaçıyor. Finaliyle de bir taraftan kendini bağışlatmak, Tanrı tarafından da bağışlanmak istiyor.
Okurken Dostoyevski havası aldım biraz. Kahramanı ne yaparsa yapsın onunla sürekli empati kurmaya çalışıyor. İnanılmaz bir kurgu. İyi ki dilimize çevrilmiş!
May 25, 2020
Ήμουν λίγο προκατειλημμένος με την καθαρεύουσα έχοντας διαβάσει πρόσφατα Βιζυηνό, μα, πόσο πιο page turner ήταν αυτή η νουβέλα από όλα τα διηγήματα του Βιζυηνού!
Ξεκίνησε λίγο νωθρά, αλλά μόνο για να χτίσει την ένταση και την αγωνία της συνέχειας. Τελικά, κατέληξα τολμώ να πω να διαβάζω ένα αστυνομικό θρίλερ! Κάτι που, φαντάζομαι, εκείνη την εποχή που γράφτηκε θα ήταν πολύ πρωτοποριακό.
Παράλληλα, αναλύεται ηθογραφικά η ζωή της υπαίθρου στα τέλη του 19ου αιώνα, με τους χωροφύλακες, τους τελωνοφύλακες, τους προκρίτους, τη ζωή στο σπίτι και τις υποχρεώσεις γυναικών και ανδρών, αλλά και πολλά ακόμη, πολύ ενδιαφέροντα.
Βοήθησε πολύ στο να εντυπωσιαστώ με την πλοκή, το γεγονός ότι δεν είχα διαβάσει τίποτα για το βιβλίο πριν.
Να πω επίσης ότι μου θύμησε αρκετά στον τρόπο γραφής και τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα που διάβασα πρόσφατα, που όμως μου άρεσε περισσότερο.
Ξεκίνησε λίγο νωθρά, αλλά μόνο για να χτίσει την ένταση και την αγωνία της συνέχειας. Τελικά, κατέληξα τολμώ να πω να διαβάζω ένα αστυνομικό θρίλερ! Κάτι που, φαντάζομαι, εκείνη την εποχή που γράφτηκε θα ήταν πολύ πρωτοποριακό.
Παράλληλα, αναλύεται ηθογραφικά η ζωή της υπαίθρου στα τέλη του 19ου αιώνα, με τους χωροφύλακες, τους τελωνοφύλακες, τους προκρίτους, τη ζωή στο σπίτι και τις υποχρεώσεις γυναικών και ανδρών, αλλά και πολλά ακόμη, πολύ ενδιαφέροντα.
Βοήθησε πολύ στο να εντυπωσιαστώ με την πλοκή, το γεγονός ότι δεν είχα διαβάσει τίποτα για το βιβλίο πριν.
Να πω επίσης ότι μου θύμησε αρκετά στον τρόπο γραφής και τον Ζητιάνο του Καρκαβίτσα που διάβασα πρόσφατα, που όμως μου άρεσε περισσότερο.
May 7, 2020
ναιιι οκκκ... λοιπόν το παρακάτω θα είναι κυρίως ο πόνος μου και όχι μια κριτική του βιβλίου. Όλοι το έχουμε διαβάσει, δεν περιμένατε εμένα.
Ο λόγος που το αγόρασα είναι επειδή όταν το κάναμε στο σχολείο το σιχάθηκα αλλά τόσα χρόνια ακούω μόνο θετικά για το βιβλίο οπότε αποφάσισα να το διαβάσω ολόκληρο για να δω μπας και απλά πάσχω από μαλάκυνση. Κατέληξα στο γεγονός ότι απλά βαριέμαι τον Παπαδιαμάντη.
Μου πήρε 5 μέρες να τελειώσω ένα βιβλίο 120 σελίδων... και ναι σε αυτό έβαλα 2 και στην Μετανάστης 3. Μπορεί να με επηρέασε η αγάπη που έτρεφα εδώ και χρόνια για την Φόνισσα.
Πάντως μου αρέσει το vibe που έχει. Murder me queen.
Ο λόγος που το αγόρασα είναι επειδή όταν το κάναμε στο σχολείο το σιχάθηκα αλλά τόσα χρόνια ακούω μόνο θετικά για το βιβλίο οπότε αποφάσισα να το διαβάσω ολόκληρο για να δω μπας και απλά πάσχω από μαλάκυνση. Κατέληξα στο γεγονός ότι απλά βαριέμαι τον Παπαδιαμάντη.
Μου πήρε 5 μέρες να τελειώσω ένα βιβλίο 120 σελίδων... και ναι σε αυτό έβαλα 2 και στην Μετανάστης 3. Μπορεί να με επηρέασε η αγάπη που έτρεφα εδώ και χρόνια για την Φόνισσα.
Πάντως μου αρέσει το vibe που έχει. Murder me queen.
April 22, 2015
Güzel bir fikirle yola çıkmış, devamı güzel getirilememiş bir kitap maalesef. Girişi insana umut vadediyor ancak ilerleyen sayfalarda olay örgüsü hep aynı ikilem etrafında dönüp duruyor. Böyle olunca da karakteri anlamak ve ona sempati beslemek olanaksız oluyor. Kitabın sonundaki hesaplaşma güzellik katsa da bütünü kurtarmaya yetmiyor. Belki arka fonda çalan güzel bir mandolin gibi okuma zevkini arttırıcı faktörlerle beslenirse daha güzel bir okuma olabilir ancak iddia edildiği gibi Papadiamantis bir Dostoyevski olamadığı gibi Hadula da bir Raskolnikov olamıyor ve o duyguyu okuyucuya geçiremiyor.
July 3, 2018
The quintessence of Greek Literature!
I love this book. I always will. I can't remember how many times I've read it. Though it's been a while.... It was a great companion throughout my schoolyears.
Set on the Aegian island of Skiathos, The Μurderess tells the spine-chilling and sad tale of an old woman who commits an unforgivable crime. The worst of all. Through Papadiamandis' impeccable narration we get a glance at a dark patriarchal society where being born a female was a curse.
I love this book. I always will. I can't remember how many times I've read it. Though it's been a while.... It was a great companion throughout my schoolyears.
Set on the Aegian island of Skiathos, The Μurderess tells the spine-chilling and sad tale of an old woman who commits an unforgivable crime. The worst of all. Through Papadiamandis' impeccable narration we get a glance at a dark patriarchal society where being born a female was a curse.
January 15, 2024
Φυσικά και πρόκειται για αριστούργημα. Αρκεί να το διαβάσεις στο πρωτότυπο κι όχι ... μεταφρασμένο στην καθομιλουμένη...
Read
April 22, 2020http://diavazontas.blogspot.com/2020/...
Είχα χρόνια να διαβάσω τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Από καιρό σε καιρό όλο και κάποιο διήγημά του ξαναπέφτει στα χέρια μου κάτι βράδια που σκαλίζω τη βιβλιοθήκη, αλλά η Φόνισσα έμοιαζε πάντα πολύ μεγάλη και πολύ οικεία. Έκανα λάθος. Θυμόμουνα βέβαια το κρίμα της Φραγκογιαννούς, δεν θυμόμουν όμως την υπόλοιπη ιστορία καλά, τα άλλα φονικά, τη φυγή της στο βουνό. Έμοιαζε στο μυαλό μου σαν να τα φαντάστηκα κι όχι να τα είχα κάποτε διαβάσει.
Η Φραγκογιαννού σκοτώνει τα θηλυκά γιατί δεν αντέχει να έχει να έχει άλλα θηλυκά που πρέπει να τα προικίσει και να τα παντρέψει, και να ανεχτεί να ζήσουν μια τόσο βασανισμένη ζωή όπως έζησε εκείνη. Όμως σκοτώνει τα μωρά και τα νήπια, η ίδια δεν αυτοκτονεί. Αντιθέτως τρέχει για τη ζωή της, πιάνεται από το παραμικρό χόρτο και το παραμικρό πίτουρο για να παραμείνει ζωντανή, σκαρφαλώνει βράχους και πηδά γκρεμούς. Γίνεται μάλιστα αυτή η περιπέτεια ίσως το μόνο πραγματικό πράγμα που κάνει η ίδια για τον εαυτό της, αυτή που έζησε μια ζωή υπηρετώντας όλους τους άλλους, χωρίς αγάπη —ακόμα κι η μάνα της την έλεγε Στριγγλίτσα και την αδίκησε στην προίκα.
Μέσα στο διήγημα βλέπουμε όλους τους καημούς της φτώχειας αλλά και των γυναικών, γεννιούνται κι είναι ανεπιθύμητες, υπηρετούν τους γονείς πρώτα κι έπειτα έναν άντρα αφέντη που δεν το θέλουν. Μετά έρχονται τα παιδιά. Και μετά φεύγουν, αχάριστα. Και μένουν τα κορίτσια και γεννοβολάνε πάλι από την αρχή, κι αρχινάει ο κύκλος. Ενδιάμεσα, αν ίσως λαχταρήσουν να πάνε με κάποιον άλλον, εκείνες πρέπει να βρούνε τρόπο να το ρίξουν. Αντίθετα τα αρσενικά χάνονται, κάνουν ό,τι θέλουν, μπορούν να είναι άβουλοι, καλοί, εργατικοί, ακόμα και απίστευτα βίαιοι όπως ο γιος της ο Μούρτος, κι όλα τους τα δικαιολογούν, όλα είναι ανεκτά.
Για ποιον σκοτώνει η Φραγκογιαννού; Για τον εαυτό της; Για να σώσει τα κοριτσάκια; Για να σώσει τις μανάδες τους; Οι εύκολες αρχικές απαντήσεις, χάνονται όσο συνεχίζει η νουβέλα. Στην αρχή είσαι σίγουρος πως ξέρεις γιατί. Όμως το πράγμα βαθαίνει, χάνει την επιφανειακή του αίσθηση όσο η Φραγκογιαννού δεν νιώθει παρά ελάχιστες τύψεις. Κάπου κάπου εμφανίζονται τα κοριτσάκια σαν Ερινύες, αλλά δεν την κατατρύχουν για πολύ. Ούτε καν η ιδέα να εξομολογηθεί και να μεταμεληθεί είναι δική της. Σκοτώνοντας την εγγονούλα της, το μωρό με το ίδιο όνομα, η Φραγκογιαννού ελευθέρωσε τον εαυτό της και κανέναν άλλον. Τον ελευθέρωσε από τη σύμβαση, όσο βέβηλο κι αν ακούγεται αυτό. Τον ελευθέρωσε από τα αιώνια γυναικεία δεσμά.
Ο Παπαδιαμάντης, που ομολογουμένως μετά τον Βιζυηνό, για μένα μοιάζει σαν να είναι ο μπαμπάς μας, είναι εξαιρετικά διεισδυτικός ως προς την ανθρώπινη φύση. Ναι, ηθογραφεί, δίνει λεπτομέρειες χαρακτήρων και τόπων, και εποχής. Όμως από την άλλη, ψυχογραφεί εξίσου. Με ζοφερές λεπτομέρειες, με μια μάλλον νατουραλιστική τάση, ψάχνει την ανθρώπινη φύση και την ξεσκεπάζει∙ δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Δεν θα μιλήσω για την γλώσσα του, γιατί δεν πιστεύω πως έχει νόημα. Όποιος έχει διαβάσει έστω κι ένα διήγημα γνωρίζει την «Παπαδιαμαντικήν». Μπορεί να γοητεύεται από αυτήν, μπορεί να τον απωθεί. Είναι αυτή που είναι, είναι ο τρόπος που έγραψε και δεν υπάρχει άλλος. Εγώ, την αγαπώ. Δεν έχω διαβάσει τα δύο μεγάλα μυθιστορήματα του. Ίσως τώρα να ήρθε ο καιρός που μπήκα πάλι σε ρυθμό.
Είχα χρόνια να διαβάσω τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Από καιρό σε καιρό όλο και κάποιο διήγημά του ξαναπέφτει στα χέρια μου κάτι βράδια που σκαλίζω τη βιβλιοθήκη, αλλά η Φόνισσα έμοιαζε πάντα πολύ μεγάλη και πολύ οικεία. Έκανα λάθος. Θυμόμουνα βέβαια το κρίμα της Φραγκογιαννούς, δεν θυμόμουν όμως την υπόλοιπη ιστορία καλά, τα άλλα φονικά, τη φυγή της στο βουνό. Έμοιαζε στο μυαλό μου σαν να τα φαντάστηκα κι όχι να τα είχα κάποτε διαβάσει.
Η Φραγκογιαννού σκοτώνει τα θηλυκά γιατί δεν αντέχει να έχει να έχει άλλα θηλυκά που πρέπει να τα προικίσει και να τα παντρέψει, και να ανεχτεί να ζήσουν μια τόσο βασανισμένη ζωή όπως έζησε εκείνη. Όμως σκοτώνει τα μωρά και τα νήπια, η ίδια δεν αυτοκτονεί. Αντιθέτως τρέχει για τη ζωή της, πιάνεται από το παραμικρό χόρτο και το παραμικρό πίτουρο για να παραμείνει ζωντανή, σκαρφαλώνει βράχους και πηδά γκρεμούς. Γίνεται μάλιστα αυτή η περιπέτεια ίσως το μόνο πραγματικό πράγμα που κάνει η ίδια για τον εαυτό της, αυτή που έζησε μια ζωή υπηρετώντας όλους τους άλλους, χωρίς αγάπη —ακόμα κι η μάνα της την έλεγε Στριγγλίτσα και την αδίκησε στην προίκα.
Μέσα στο διήγημα βλέπουμε όλους τους καημούς της φτώχειας αλλά και των γυναικών, γεννιούνται κι είναι ανεπιθύμητες, υπηρετούν τους γονείς πρώτα κι έπειτα έναν άντρα αφέντη που δεν το θέλουν. Μετά έρχονται τα παιδιά. Και μετά φεύγουν, αχάριστα. Και μένουν τα κορίτσια και γεννοβολάνε πάλι από την αρχή, κι αρχινάει ο κύκλος. Ενδιάμεσα, αν ίσως λαχταρήσουν να πάνε με κάποιον άλλον, εκείνες πρέπει να βρούνε τρόπο να το ρίξουν. Αντίθετα τα αρσενικά χάνονται, κάνουν ό,τι θέλουν, μπορούν να είναι άβουλοι, καλοί, εργατικοί, ακόμα και απίστευτα βίαιοι όπως ο γιος της ο Μούρτος, κι όλα τους τα δικαιολογούν, όλα είναι ανεκτά.
Για ποιον σκοτώνει η Φραγκογιαννού; Για τον εαυτό της; Για να σώσει τα κοριτσάκια; Για να σώσει τις μανάδες τους; Οι εύκολες αρχικές απαντήσεις, χάνονται όσο συνεχίζει η νουβέλα. Στην αρχή είσαι σίγουρος πως ξέρεις γιατί. Όμως το πράγμα βαθαίνει, χάνει την επιφανειακή του αίσθηση όσο η Φραγκογιαννού δεν νιώθει παρά ελάχιστες τύψεις. Κάπου κάπου εμφανίζονται τα κοριτσάκια σαν Ερινύες, αλλά δεν την κατατρύχουν για πολύ. Ούτε καν η ιδέα να εξομολογηθεί και να μεταμεληθεί είναι δική της. Σκοτώνοντας την εγγονούλα της, το μωρό με το ίδιο όνομα, η Φραγκογιαννού ελευθέρωσε τον εαυτό της και κανέναν άλλον. Τον ελευθέρωσε από τη σύμβαση, όσο βέβηλο κι αν ακούγεται αυτό. Τον ελευθέρωσε από τα αιώνια γυναικεία δεσμά.
Ο Παπαδιαμάντης, που ομολογουμένως μετά τον Βιζυηνό, για μένα μοιάζει σαν να είναι ο μπαμπάς μας, είναι εξαιρετικά διεισδυτικός ως προς την ανθρώπινη φύση. Ναι, ηθογραφεί, δίνει λεπτομέρειες χαρακτήρων και τόπων, και εποχής. Όμως από την άλλη, ψυχογραφεί εξίσου. Με ζοφερές λεπτομέρειες, με μια μάλλον νατουραλιστική τάση, ψάχνει την ανθρώπινη φύση και την ξεσκεπάζει∙ δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Δεν θα μιλήσω για την γλώσσα του, γιατί δεν πιστεύω πως έχει νόημα. Όποιος έχει διαβάσει έστω κι ένα διήγημα γνωρίζει την «Παπαδιαμαντικήν». Μπορεί να γοητεύεται από αυτήν, μπορεί να τον απωθεί. Είναι αυτή που είναι, είναι ο τρόπος που έγραψε και δεν υπάρχει άλλος. Εγώ, την αγαπώ. Δεν έχω διαβάσει τα δύο μεγάλα μυθιστορήματα του. Ίσως τώρα να ήρθε ο καιρός που μπήκα πάλι σε ρυθμό.
July 14, 2007
This is the beauty of Greek-Cypriot public schools: they make you read a book about a psycho lady in an island who flips out and starts murdering young girls (including her own grandaughters!) while you are trying to finish your last hellish trimester in high school, prepare for eniaies, prepare for proeisagwgikes, and figure what to do with the rest of your life. NIIIICEEEEE!!!!
Displaying 1 - 30 of 407 reviews