Είναι πλέον γνωστό πως σε ένα Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ σημαντική αξία προσδίδουν οι καταξιωμένες, αλλά και οι νέες λογοτεχνικές φωνές και η διαδραστική συμμετοχή τους, φέρνοντας κοντά τη γραφή-ανάγνωση με το κοινό-ακροατή, μέσα σ’ ένα κλίμα επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης.
Οι συγγραφείς-αναγνώστες και το κοινό-ακροατές, δημιουργούν μια νέα πλατφόρμα-διάλογο, στην οποία συγκλίνουν αναζητώντας νέες ιδέες και νέες προσεγγίσεις ώστε να κατανοήσουν τα σύγχρονα λογοτεχνικά ρεύματα. Το φεστιβάλ, δίνει πρόσβαση στη σύγχρονη συγγραφή υπερασπίζοντας ταυτόχρονα και την κλασσική κληρονομιά της Λογοτεχνίας.
Με αυτό το σκεπτικό, και στο πλαίσιο ενός από τους βασικούς του στόχους, που είναι η σύσφιξη των σχέσεων των συγγραφέων σε παγκόσμιο επίπεδο, το Ιδεόγραμμα διοργανώνει το 3ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ, ες γην εναλίαν Κύπρον, με μια σημαντική καινοτομία. Όλες οι εκδηλώσεις του φεστιβάλ, θα συνδέσουν το λόγο με την τέχνη, τη μουσική και το θέατρο, στους δικούς τους οικείους χώρους.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα καινοτομία του φεστιβάλ είναι ο ‘διάλογος’ μεταξύ των συγγραφέων με την ιστορία και τον πολιτισμό της Κύπρου. Θα προσκληθούν να ‘επισκεφθούν’ διαδικτυακά ή προσωπικά, το Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο, να επιλέξουν είτε ένα αντικείμενο, είτε μια χρονική περίοδο, ή ό,τι τους εμπνεύσει, και να γράψουν ένα κείμενο ή ποίημα, το οποίο θα παρουσιάσουν στην εκδήλωση έναρξης του φεστιβάλ, μέσα στο χώρο του μουσείου.
Επίσης έχει καθιερωθεί, αρχής γενομένης από το 2ο φεστιβάλ, η αφιέρωση εκδηλώσεων στη λογοτεχνία και σε συγγραφείς επιλεγμένων χωρών ώστε τόσο οι συμμετέχοντες όσο και το κοινό της Κύπρου να γνωρίσει και να εμβαθύνει στο έργο τους. Γι’ αυτό το λόγο το 3ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ θα διοργανώσει αφιέρωμα στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που το 2017 κλείνουν 80 χρόνια από το θάνατό του.
- 4 μέρες, από τις 3 μέχρι τις 6 Νοεμβρίου
- 33 συγγραφείς: 12 από το εξωτερικό, 21 Κύπριοι
- Αφιέρωμα στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
- Σκηνοθέτης και ηθοποιοί
- Διάλογος συγγραφέων με την ιστορία και τον πολιτισμό της Κύπρου
- Στη Λευκωσία και Πλάτρες
Οργανωτές: ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ
Συνεργασία: Δήμος Λευκωσίας, Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο, Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου και το Κοινοτικό Συμβούλιο Πλατρών.
Στηρίζουν: Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας & Πολιτισμού, ΚΟΤ, οι Πρεσβείες Αμερικής, Νορβηγίας, Σουηδίας, Ισραήλ, Φιλανδίας και Ισπανίας. Τα Ινστιτούτα Θερβάντες και AC/Ε Ισπανίας, ο Οργανισμός ΝΟΡΛΑ Νορβηγίας, Swedish Arts Council, Danish Arts Council, Culture Ireland, Ινστιτούτο Γκαίτε Κύπρου, Norwegian Institute στην Αθήνα και Icelandic Literature Centre. Επίσης η Εταιρεία Μedochemie και η αερογραμμή Aegean.
Μόνικα Άασπρονγκ – ΝΟΡΒΗΓΙΑ
Νορβηγίδα ποιήτρια (γενν. 1969), ζει στη Στοκχόλμη. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία – ένα μυθιστόρημα και τέσσερις ποιητικές συλλογές: Soldatmarkedet/Soldier’s Market (2006), Et diktet barn/An Invented Child (2010), Sirkelsalme/Circle Psalm (2013) και Nomenclatur (2016).
Μέρος της συγγραφικής της δραστηριότητας είναι οι εγκαταστάσεις και οι ηχητικές παραστάσεις. Η συλλογή Circle Psalm έχει παρασταθεί και ως ηχητική εγκατάσταση στο Audiorama της Στοκχόλμης, και ως συναυλία σε συνεργασία με τη Νορβηγίδα συνθέτρια Maja Solveig Kjelstrup Ratkje στο Όσλο, το 2013. Η συλλογή δεν έχει ούτε καθορισμένη αρχή ούτε τέλος. Ακόμη και ο σχεδιασμός της – διά χειρός του Σουηδού Aron Kullander Östling – παίζει με το ατέρμονο σχήμα του κύκλου.
Η Άασπρονγκ ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τέχνης της Στοκχόλμης την περίοδο 2012-13.
Αποσπάσματα απ’ την ποίησή της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες.
Κύκλος Ψαλμός (Ecce homo)
Είδα ένα χέρι ν’ αγγίζει γοφό
είδα ένα χέρι να γνέφει στο καλό
Είδα ένα χέρι μέσα σε χέρι άλλο
είδα ένα χέρι γεμάτο άμμο
Είδα ένα χέρι που έγραψε έναν στίχο
είδα ένα χέρι, σε μένα ανοίκειο
Είδα ένα χέρι που ήταν αλλουνού
είδα ένα χέρι που ήρθε εξ ουρανού
Είδα ένα χέρι χωρίς αναπαμό
είδα ένα χέρι που είχε έναν καημό
Είδα ένα χέρι τρεμάμενο
είδα ένα χέρι ανέτοιμο
Είδα ένα χέρι π’ άρχισε να κομπιάζει
είδα ένα χέρι που στο δικό μου μοιάζει
Είδα ένα χέρι που ξάπλωνε σε κλίνη
είδα ένα χέρι που είχε ξεψυχήσει
Είδα ένα χέρι σαν τον χιονιά
είδα ένα χέρι, το κράταγα παλιά
Είδα ένα χέρι που διανοίχτηκε
είδα ένα χέρι, φλιτζάνι κράταγε
Είδα ένα χέρι με σκεύος για κρασί
είδα ένα χέρι που τράβηξε γραμμή
Είδα ένα χέρι που με χρειαζόταν
είδα ένα χέρι που για να φάω νοιαζόταν
Είδα ένα χέρι που σκούπισε ένα δάκρυ
είδα ένα χέρι που δείλιασε στην άκρη
Αυτό είναι μέρος από το ποίημά της που είναι 3 σελίδες!!!
Σάντρα Μπίασλι – ΗΠΑ
Έχει γράψει τρεις ποιητικές συλλογές: Count the Waves; I Was the Jukebox (βραβείο Barnard για Ποιήτριες) και Theories of Falling (βραβείο ποίησης New Issues).
Ανάμεσα στις τιμές που έχουν αποδοθεί στο έργο της είναι: υποτροφία του Κρατικού Ταμείου για τις Τέχνες, βραβείο Chapbook, φιλοξενίες στα: Cornell College, Lenoir-Rhyne University, και το Πανεπιστήμιο του Μισισσιπή. τρεις υποτροφίες της Επιτροπής Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών, και διαμονές στα Κέντρα Φιλοξενίας Hermitage, Jentel Artist Residency, και στο Κέντρο Δημιουργικών Τεχνών, Βιρτζίνια.
Έχει επίσης γράψει τα απομνημονεύματα Don’t Kill the Birthday Girl: Tales from an Allergic Life, μια πολιτισμική ιστορία των διατροφικών αλλεργιών. Δοκιμιακά έργα της έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες New York Times και The Washington Post. Ζει στην Ουάσιγκτον και διδάσκει στο μεταπτυχικό πρόγραμμα Καλών Τεχνών (MFA) του Πανεπιστημίου της Τάμπα. www.SandraBeasley.com
ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΑ
Ώσπου να διατρυπήσει την κλειδαρότρυπα της κοιλιάς της,
στέκει σαν φρούριο. Μα σύντομα
θα γίνει πύλη που ανοίγει διάπλατα.
Ο πήλινος λαιμός της στενεύει μες στις παλάμες του.
Με τους αντίχειρες σχηματίζει την καμάρα των φρυδιών της
έπειτα οξύνει τη μύτη της σε ράμφος.
Γιατί να δώσεις σε θεά πτηνόμορφο πρόσωπο δίχως φτερά;
Ούτε καν ώμους για ν’ αποσύρει βέλος.
Κουρνιάζει η Αστάρτη στον ώμο του πλάστη
καθώς εκείνος πλάθει το μαλακό διαμάντι του κορμιού της: κάθε άξονα
που θα δώσει γοφό και γοφό, κεφάλι, πόδια.
Οι κνήμες της μακραίνουν στο άγγιγμά του. Αποδεσμεύει
τη μια γάμπα απ’ την άλλη. Διαγράφει τα δάχτυλα των ποδιών.
Όταν χαράζει σεμνοτυφία σε ό,τι θα’ πρεπε να ήταν
γυμνό και γυαλιστό, η Αστάρτη αργοσαλεύει.
Την νιώθει σαν αύρα, γαργάλισμα στ’ αυτί του.
Είναι συνηθισμένη στις στρογγυλοποιήσεις.
Ξέρει πως τούτα τα ειδώλια δεν είναι τίποτε παρά
αναθήματα φωλιασμένα στον κόρφο του πεθαμένου.
Η γλώσσα είναι σκυλί που αλητεύει στα στενά
για να μας δώσει, αιώνες από τώρα, μπασταρδεμένο ρήμα –
«περιμένω» – μένω κάπου κι αναμένω.
Θα εγκύψει σε αυτόν εδώ τον εαυτό.
Θα αναμένει τη μετάφραση στο ύπαιθρο.
«Πτηνόμορφα γυμνά ειδώλια της θεάς Αστάρτης», Ύστερη Κυπριακή ΙΙ περίοδος (1450-1020 π.Χ.) από τη συλλογή Λητώς και Κωστάκη Σεβέρη, Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο Λευκωσίας, Λευκωσία, Κύπρος.
Πατ Μπόραν – ΙΡΛΑΝΔΙΑ
Γεννήθηκε στο Portlaoise της Ιρλανδίας το 1963. Ζει στο Δουβλίνο, όπου και εργάζεται ως επιμελητής.
Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, που περιλαμβάνουν τα Waveforms: Bull Island Haiku (2015) και A Man Is Only As Good (2017), επιλεγμένα ποιήματα τσέπης. Εκδοχές της ποίησής του εμφανίστηκαν στα ιταλικά, ουγγρικά και στη γλώσσα των Σκοπίων. Στα μη λογοτεχνικά έργα του συγκαταλέγεται το εγχειρίδιο συγγραφής The Portable Creative Writing Workshop (αναθεωρημένο, 2013) και A Short History of Dublin (2000). Το αναθηματικό ευθυμογράφημα The Invisible Prison δημοσιεύτηκε το 2009.
Διετέλεσε συντάκτης της Ποιητικής Επιθεώρησης Ιρλανδίας και παρουσιαστής του Ποιητικού Προγράμματος στο ιρλανδικό ραδιόφωνο. Έχει, επίσης, επιμεληθεί πολλές ανθολογίες ποίησης και πρόζας.
Τιμήθηκε με τα βραβεία ποίησης Patrick Kavanagh και Lawrence O’Shaughnessy (με έδρα στις ΗΠΑ). Είναι μέλος της Aosdána.
ΔΙΣΚΙΟ, 1788 μ.Χ.
C/1988/119
Αν κοιτάξεις προσεκτικά, κρατώντας την ανάσα σου,
μπορείς σχεδόν να το δεις να βαδίζει
απ’το ένα πράσινο φύλλο στ’ άλλο,
εκείνο το πουλί στο δισκίο απ’ τα χρόνια της Τουρκοκρατίας
στο Λεβέντειο Μουσείο, το χρυσαφί
το γαλανό στο φτέρωμά του
αντήχησε στο τρέμουλο της κίνησης
που σημαδεύει τον έξω δακτύλιο
σάμπως και αποσπάστηκε απ’ τον καιρό
κι έμεινε ένα μόνο πλάνο
απ’ τη μικρή ταινία μιας ζωής
πριν καν νοηθεί η έννοια ταινία. Το δισκίο,
υφήλιος και συμπαντικός τροχός. Το δισκίο,
λατρευτικό σκεύος. Πάτερ ημών, παρακαλώ
σήμερα θα φάμε, ο ήλιος
θα πέσει κι ύστερα θ’ ανατείλει, κι αν έχουμε ευλογία
εκείνο το πουλί που φευγαλέα είδαμε μόλις χθες
θα ξανάρθει να καθίσει
να τραγουδήσει στο δέντρο μας, κι ο κόσμος
θα γυρίσει ανάποδα απ’ την έκσταση:
το γαλάζιο της θάλασσας στα φτερά του
μερωμένος ήλιος
φωλιάζει στο υπέρλαμπρο του στέρνο.
Τάελ Φρος – ΙΣΡΑΗΛ
Ποιήτρια, συγγραφέας, δημοσιογράφος, μελετήτρια λογοτεχνίας και παραστατική καλλιτέχνις.
Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Avarice, δημοσιεύτηκε το 2014 από τις Εκδόσεις Mossad Bialik Publishing (σειρά Kvar) και έτυχε ευρείας κριτικής αποδοχής. Τον Μάιο του 2015 εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού «World Literature Today», σε ένα τεύχος-αφιέρωμα στους σύγχρονους Ισραηλίτες μυθιστοριογράφους και ποιητές.
Από το 2015, διατηρεί προσωπική στήλη στην κορυφαία εφημερίδα του Ισραήλ, την Haaretz.
Εκπονεί διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Εβραϊκής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν στη Νεγκέβ, με θέμα τον νεοφιλελευθερισμό στη σύγχρονη εβραϊκή λογοτεχνία.
Άκου να δεις τι συνέβη
πριν να με ρίξουν πάνω στην πύλη δεν ήξερα καν πως υπήρχε πύλη
κι όταν το έμαθα πάλι περίμενα ξεφλουδίζοντας πορτοκάλια
και τα έτρωγα, και περίμενα
κοίταζα τόσο επίμονα που έφτιαξε ιστό στο μάτι μου μια αράχνη
και στριφογύριζα επάνω στα πλακάκια κι έσπασα το κεφάλι μου
κι έσπασα τα κοκαλάκια
ξάπλωσα πάνω σε αγκάθια αδρά σαν ηλιοτρόπια, ήταν άνετα
μάσησα λέξεις με ζάχαρη
άκου να δεις τι συνέβη
τη νύχτα μ’ αγάπησε ένας και το πρωί εξαφανίστηκε μ’ όλα μου τα δόντια
έπρεπε να φυτρώσουν καινούρια
κι ήθελα να τα’ χω μόνο για φιστικοβούτυρο και ζελεδάκια
ψήλωσε το στομάχι μου και γέννησα μωρά σαν τα καρβέλια
και τα καμάρωνα όλα
στάθηκα μπροτά στον ποταμό κι ας ήξερα κολύμπι, έμεινα στεγνή
ή μπήκα στο ποτάμι και βράχηκα και φώναξα βοήθεια
άκου να δεις τι συνέβη
το ήθελα τόσο πολύ που τρεμόπαιζε το μάτι μου
επειδή δεν πήρα ό,τι ήθελα και δεν ήθελα να πάρω
αυτό που ήθελα και δεν ήξερα πώς
σκαρφάλωσα σε δέντρο να δρέψω τους καρπούς και δεν τους έδρεψα
και με κατέκλυσε ο φόβος μήπως πέσω κι έπεσα
και κάθισα στην ίδια κάμαρα για καιρό πολύ
περνούσαν οι μέρες περνούσαν οι νύχτες
κι ένα πρωί σηκώθηκα, έφυγα, και γύρισα ξανά στην ίδια ακριβώς κάμαρα.
Έιναρ Μαρ Γκούντμουντσον – ΙΣΛΑΝΔΙΑ
Ο πιο ευρέως μεταφρασμένος Ισλανδός ποιητής της μεταπολεμικής περιόδου: μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος και ποιητής. Αφηγητής με λυρική προοπτική και χιουμοριστικό ύφος, καταγράφει την επέκταση της αστικής κουλτούρας στην πρωτεύουσα και τους εξωπραγματικούς χαρακτήρες που γεννά.
Γεννήθηκε στο Ρεϊκιάβικ το 1954. Σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Ισλανδίας το 1979, κι έπειτα μετακόμισε στη Δανία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Έχει εργαστεί σε διάφορες χώρες, γράφοντας. Σήμερα ζει στο Ρεϊκιάβικ.
Έχει μεταφράσει διάφορα έργα μυθοπλασίας στα ισλανδικά, περιλαμβανομένων δύο μυθιστορημάτων από τον Βρετανό Ίαν Μακγιούαν, καθώς και ποίηση από τα δανέζικα και τα σουηδικά. Έγραψε τρία κινηματογραφικά σενάρια: Children of Nature (1991) και Movie Days (1994) σε συνεργασία με τον Fredrik Thor Fredriksson, και Angels of the Universe (2000). Το τελευταίο έχει διασκευαστεί για το θέατρο και παραστάθηκε σε Δανία, Αγγλία και Ισλανδία. Υπογράφει τους στίχους σε τέσσερα μουσικά CD σε ύφος τζαζ, ροκ και λαϊκό, ενώ συνεργάστηκε και με μοντέρνους συνθέτες.
Όμηρος ο Αοιδός
Ένα βροχερό απόγευμα,
με πλοίο από πολυταξιδεμένο όνειρο,
ήρθε στο Ρέικιαβικ ο Όμηρος ο αοιδός.
Βάδισε στην αποβάθρα
κι ύστερα πήρε ταξί που τον μετέφερε
σε δρόμους γκρίζους της βροχής
απ’ όπου προσπερνούσαν σπίτια ελεεινά.
Στο σταυροδρόμι γύρισε ο Όμηρος ο αοιδός
στον οδηγό και είπε:
«Πώς να το φανταστεί κανείς
πως ζει σ’ αυτή την γκρίζα της βροχής
μονοτονία έθνος παραμυθάδων;»
«Κι όμως, γι’ αυτό ακριβώς» του αποκρίθηκε
«Ποτέ δεν πεθυμάς τόσο πολύ ν’ ακούσεις
μιαν ιστορία απ’τις καλές παρά σαν οι σταγόνες
ραμφίσουν τα παράθυρα».
Αυτό είναι μέρος του ποιήματος του Εινάρ
Θωμάς Κωροβίνης – ΕΛΛΑΔΑ
Γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης.
Φιλόλογος, απόφοιτος του Α.Π.Θ. Από το 1988 μέχρι το 1996 υπηρέτησε στο Ζάππειο και το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης.
Έχει εκδώσει σημαντικό συγγραφικό έργο, μεταξύ των οποίων Ο γύρος του θανάτου (Άγρα 2010), που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος, Ο Καβάφης και η Πόλη, δοκίμιο (Ιστός 2013) Τ’ αγαπημένα (ποιήματα και πεζά), ανθολογία (Μεταίχμιο, 2014) Τι πάθος ατελείωτο, αφηγήματα (Άγρα 2014), θεατρική παράσταση, σκηνοθεσία Χρύσας Τσελέπη, 2015, Το πρώτο φιλί –Ένα απόγευμα του Γιωργάκη Βιζυηνού στο χαρέμι του Αμπντουλαζίζ, νουβέλα (Άγρα-Ιστός 2015) Ο Σεφέρης και ο Ελύτης μελοποιημένοι, μελέτη (Ιστός, Κωνσταντινούπολη 2016), Ο κατάδεσμος, αφηγηματικός μονόλογος (Άγρα 2016) Σκίρτημα ερωτικόν-Ο Κ. Π. Καβάφης εις την Πόλιν, αφηγηματικός μονόλογος (Άγρα 2017).
Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, με εφημερίδες, την Ε.Ρ.Τ 3 και το Κ.Θ.Β.Ε.
Το 1995 τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Λαογνωσίας Αμπντί Ιπεκτσί. Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών.
Μάγκνους Γουίλιαμ-Όλσον – ΣΟΥΗΔΙΑ
Γεννήθηκε το 1960 στη Στοκχόλμη. Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες, περιλαμβανομένης της ελληνικής, αγγλικής, ισπανικής, αραβικής και γερμανικής. Είναι ο αρχισυντάκτης δύο σειρών βιβλίων: W&W –Internationell poesi, μιας από τις σημαντικότερες εκδόσεις για την παγκόσμια ποίηση στη Σουηδία, και Ariel/Litterär Kritik, συλλογής σκανδιναβικών δοκιμίων. Από το 2003 ηγείται του FSL (Ελεύθερο Σεμινάριο Λογοτεχνικής Κριτικής), διεπιστημονικού σεμιναρίου που συγκεντρώνει κριτικούς, ζωγράφους, ποιητές, μεταφραστές, φιλοσόφους, μελετητές, μουσικούς, συνθέτες, ηθοποιούς κ.α. σε συζητήσεις με θέμα: «Η τέχνη είναι γνώση, η γνώση είναι τέχνη».
Ρον Γουίνκλερ – ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Γεννήθηκε το 1973 στην Ανατολική Γερμανία. Εργάζεται στο Βερολίνο ως αυτοαπασχολούμενος συγγραφέας και μεταφραστής.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του (Γερμανικά και Ιστορία) στην πόλη Τζένα, ίδρυσε το περιοδικό ποίησης intendenzen, το οποίο διηύθυνε για μία δεκαετία.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε 25 γλώσσες, κι έχει διατελέσει φιλοξενούμενος συγγραφέας σε Αργεντινή, Ιρλανδία, Ιταλία και Ουκρανία. Η πιο πρόσφατη ποιητική του συλλογή, Postcards from Territories, κυκλοφόρησε το 2017.
Ασχολείται επίσης με τη μικρομυθοπλασία (flash fiction). Έχει επιμεληθεί επτά ανθολογίες ποίησης και έχει μεταφράσει αριθμό ποιητικών συλλογών από τα αγγλικά. Επιλεγμένα ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε Μεξικό, Αγγλία και Ουκρανία.
Διαδρομή 30
Για τον Björn Kuhligk
Το φορτηγό πλοίο γινόταν και μια άλλη χώρα
κάθε μέρα. Στεκόμασταν στην αποβάθρα, σχηματίζαμε ένα Ναι
στο οπτικό πεδίο του ήλιου και παρακολουθούσαμε τι θα γινόταν. Συνέβαινε.
Η πλημμυρίδα, καθαρή τύχη της φύσης, προσέθετε λίγο λευκό.
Τα Στραντιβάριους καίγονταν χειρότερα απ’ όσο νομίζαμε.
Οι φώκιες δεν άρμοζαν στο φόντο.
Έμοιαζε εύκολο αλλά απαιτούσε ταλέντο.
Ακουγόταν ένα σταθερό βουητό. Ήπιαμε νερό από τον χάρτη και ξαναμπήκαμε
στο εγώ ούτως ή άλλως. Έφηβοι έκαναν ωτοστόπ στον χώρο στάθμευσης
κοντά στο μουράγιο. Σε κατεδαφισμένα γερμανικά.
Όπως αγαπούν. Ευχή. Μακάρι ποτέ μου να μη βρεθώ στο ίδιο νοσοκομείο
με τους ομότιμούς μου.
Ντέγιαν Μάτιτς – ΣΕΡΒΙΑ
Ο Ντέγιαν Μάτιτς γεννήθηκε το 1979 στο Κρούσεβατς της Σερβίας. Αποφοίτησε από το Τμήμα Σερβικής Λογοτεχνίας της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Između trideset treće i smrti («Ανάμεσα στο 33 και τον θάνατο», 2013) που κυκλοφόρησε και σε δίγλωσση έκδοση σε αγγλική μετάφραση Novica Petrović, και Hostel (2014). Έχει τιμηθεί με το βραβείο ποίησης Miroslav Antić το 2013. Είναι ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης Treći Trg (Η Τρίτη Πλατεία), οργανωτής του διεθνούς φεστιβάλ ποίησης «Trgni se! Poezija!» στο Βελιγράδι, και αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Treći Trg (www.trecitrg.org.rs) Είναι μέλος της Σερβικής Λογοτεχνικής Εταιρείας. Ζει στο Βελιγράδι ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Κι αυτό ακριβώς πόθησα,
γιατί είναι γηραιότερο απ’ τον Όμηρο κι εκείνο τον άλλο πονηρό περιπλανόμενο.
Μα το παρελθόν σώζει τόσα λίγα γι’ αυτούς που έπονται.
Η ιστορία είναι σαν τον άσωτο πατέρα που η πατρότητά του δεν διαπιστώθηκε,
εξού κι είναι προβληματική. Και τι απομένει;
Λόγου χάρη, ο πατέρας είχε τρεις κόρες, δεν αναφέρει όμως αν ήταν όμορφες και μορφωμένες, ενώ ήταν πλούσιες και γόνιμες σαν τη γη και παντρεύτηκαν και γέννησαν…
Μα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη λαχτάρα μου
για μακρινές θάλασσες κι αταξίδευτα νησιά;
(Ο Γιάννης Ευαγγελίδης, πετυχημένος έμπορος,
είχε τρεις κόρες και τρεις νεοκλασικές επαύλεις για προίκα.
Η Μαρίτσα, η Ασπασία και η Κλεοπάτρα, ίσως να ήταν ακόμα και όμορφες,
και είναι σίγουρο ότι θα μπορούσαν να κυοφορούν σαν τη θάλασσα και να γεννούν
αρσενικά παιδιά και να είχαν άντρες που τα ονόματά τους καταγράφηκαν στην ιστορία της πόλης…)
Κι έτσι ονειροπολώ με φοινικιών τη συντροφιά, τα ξερά κλαδιά τους να πέφτουν σαν παραστρατημένα δόρατα
και εκτίθεμαι στις επιθέσεις ντόπιου ανέμου που φέρει παιδεμό αρχαιότερο της θάλασσας κι αποσύρει τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος επιδέξια όπως κάνει ο εργάτης του δήμου με τα άδεια μπουκάλια και τις κονσέρβες στις ξέχειλες μαύρες σακούλες.
Οι αποφάσεις παρμένες την περασμένη νύχτα ακριβώς πριν τον πρώιμο ύπνο
έλιωσαν με το φως της νέας ημέρας σαν το βούτυρο που ξεχάστηκε στο τραπέζι μετά το πρωινό.
Αυτά που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας το μεσημέρι, αποφασισμένοι να αντέξουμε αυτή τη φορά, διαλύθηκαν σε ιριδισμούς στην επιφάνεια της σιωπηλής θάλασσας του δειλινού.
Ανάβω ακόμη ένα τσιγάρο προσπαθώντας να κινητοποιήσω τις νωχελικές μου σκέψεις πριν το σκοτάδι καταργήσει πλήρως την ημέρα,
από την οποία, ούτως ή άλλως, δεν έμεινε τίποτα.
Ντανιέλ Ροδρίγκεζ Μόγια – ΙΣΠΑΝΙΑ
Ο ποιητής Ντανιέλ Ροδρίγκεζ Μόγια (Γρανάδα, 1976) συγκαταλέγεται ανάμεσα στις επιφανέστερες νέες φωνές στην ισπανική ποίηση. Ο βραβευμένος με βραβείο Θερβάντες, Μεξικανός συγγραφές, Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο, τον έχει χαρακτηρίσει «παράδειγμα διατλαντικής ποίησης, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει εδώ και έναν αιώνα, στην εποχή του μοντερνισμού».
Υπέρμαχος της διαύγειας και της απλότητας στην ποίηση, χωρίς να παραγνωρίζει τη γλώσσα και το λογοτεχνικό σφρίγος, είναι μέλος του κινήματος Poesía ante la incertidumbre, που ενώνει Ισπανούς και Λατινοαμερικανούς ποιητές. Η τελευταία του συλλογή τιτλοφορείται Las cosas que se dicen en voz baja («Όσα λέγονται χαμηλόφωνα», Visor, 2013).
Προηγούμενα έργα του είναι τα Oficina de sujetos perdidos (2003), El Nuevo Ahora(2003) και Cambio de planes (2008). Έχει επιμεληθεί τον τόμο Ποιητές του 20ου αιώνα στη Νικαράγουα (Visor, 2010).
Βρετανική συνέπεια
Είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος
που επιπλέει σ’ ένα ρολόι
που μια μέρα φυλάχτηκε σε τσέπη
και υπαγόρευσε τις ώρες στους δρόμους του Λονδίνου,
η γρηγοράδα ενός αιώνα
με τραύματα πολέμου, σχεδόν άπνοα,
συλλεκτικό ρολόι και δείκτες σταματημένοι,
έκθεμα σε μουσείο της παλιάς Λευκωσίας,
είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος
με τις ώρες που αποδρούν
αργά σαν τους ερωδιούς
πάνω στα νερά του Σολεντινάμε;
Το βράδυ πέφτει στη λίμνη
και στο υδρόβιο προφίλ του
οι μέρες είναι σαν τα λυχνάρια.
Η βαρύτητα του κόσμου
δεν είναι εδώ παρά
η απόδραση ενός κάιμαν προς τα ριζοφόρα.
Είναι ο ίδιος εκείνος χρόνος σταματημένος στη Λευκωσία,
έκθεμα σε μουσείο
όπως τα μάτια ενός παιδιού όταν κοιτάει πώς σπάει
η νύχτα του νησιού με χιλιάδες πυγολαμπίδες
και σκέφτεται το μέλλον, κι ύστερα πάει για ύπνο;
(Σολεντινάμε-Γρανάδα, Ιούλιος και Αύγουστος)
Πηγή: philenews
