Η χειμωνιάτικη λιακάδα του Ιανουαρίου μας ενέπνευσε να επισκεφθούμε τη μυκηναϊκή γέφυρα στο χωριό Αρκαδικό. Αφήνοντας πίσω μας το Ναύπλιο και ακολουθώντας την εθνική οδό Ναυπλίου-Επιδαύρου, εμφανίστηκε η πινακίδα “μυκηναϊκή γέφυρα Αρκαδικού”, όπου και στρίψαμε αριστερά. Λίγο μετά, προχωρώντας στα ενδότερα της ασημοπράσινης πεδιάδας με τα λιόδεντρα συναντήσαμε τη γέφυρα.
H γέφυρα του Αρκαδικού ή αλλιώς, γέφυρα της Καζάρμας ή απλά μυκηναϊκή γέφυρα Α΄, θεωρείται η αρχαιότερη διατηρημένη γέφυρα στην Ευρώπη και ίσως στον κόσμο, καθώς και η αρχαιότερη μονότοξη γέφυρα που παραμένει μέχρι σήμερα σε χρήση. Χτίστηκε στην Εποχή του Χαλκού, μάλλον τον 13ο αιώνα π.Χ. ,και ήταν μέρος του οδικού δικτύου που είχαν κατασκευάσει οι Μυκηναίοι στην περιοχή της Αργολίδας, για να συνδέει την Επίδαυρο με τις Μυκήνες και την Τίρυνθα. Είναι κατασκευασμένη, όπως και όλες οι κυκλώπειες Μυκηναϊκές κατασκευές, από τεράστιους ογκόλιθους. Υπάρχουν και άλλες γέφυρες στην περιοχή, με σημαντικότερη τη μυκηναϊκή γέφυρα Β΄, που, όμως, παρά τις προσπάθειές μας δεν καταφέραμε να βρούμε, ακολουθώντας το μονοπάτι που μας υπόδεικνυε η πινακίδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν φτάσαμε μέχρι το τέλος του μονοπατιού που γινόταν σχετικά δύσκολο από ένα σημείο και μετά, επιφυλασσόμαστε όμως να επιστρέψουμε.
Ο επισκέπτης μπορεί να φθάσει στη μυκηναϊκή γέφυρα Β΄ακολουθώντας τη μυκηναϊκή διαδρομή, μήκους 1,7 χλμ, όπως επισημαίνει η σχετική πινακίδα δίπλα στη μυκηναϊκή γέφυρα Α΄. Πρόκειται για μια όμορφη, γαλήνια βόλτα δίπλα σε χωράφια με ελιές και μελίσσια.
Προχωρώντας προς το χωριό Αρκαδικό, το οποίο είναι νεόχτιστο αλλά χωρίς κάποιο σημάδι ζωής, προφανώς κατοικείται, κυρίως το καλοκαίρι, συναντήσαμε και τον θολωτό τάφο της Καζάρμας, που χρονολογείται, επίσης, στη Μυκηναϊκή εποχή, περί το 1.200 π.Χ.
Συνεχίσαμε για τον Άγιο Δημήτριο, το “κεφαλοχώρι” που βρίσκεται στα ενδότερα της Αργολικής πεδιάδας και στο σκαρφάλωμα προς το Αραχναίο. Το χωριό ιδρύθηκε μαζί με τη γειτονική Γκάτζια την περίοδο του μεσοπολέμου από πληθυσμούς που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και ονομάστηκε έτσι από τη γειτονική μονή του Αγίου Δημητρίου του Καρακαλά. Εξ’ ου και το έτερο όνομά του Μετόχι Αγίου Δημητρίου, γιατί οι γεωργικές εκτάσεις γύρω από το χωριό, που μοιράστηκαν το 1933 στους κατοίκους της περιοχής, ανήκαν στη Μονή. Το χωριό είναι μεγάλο και διαθέτει ακόμη και Γυμνάσιο, επίτευγμα στην εποχή μας! Προσπεράσαμε το χωριό με την καλή ρυμοτομία αλλά χωρίς κάποιο οίκημα να τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή μας, και ανηφορίσαμε προς τη Γκάτζια, κάτω από το Αραχναίο. Η περιοχή είναι ελαιοκομική, η μόνη, σχεδόν, καλλιέργεια είναι η ελιά. Διαθέτει μάλιστα και ένα πρότυπο οικολογικό ελαιοτριβείο, που δείχνει ότι καταβάλλονται σοβαρές προσπάθειες στη περιοχή για την αξιοποίηση και προώθηση του ελαιολάδου.
Στη Γκάτζια, ένα μικρό οικισμό, που ιδρύθηκε, όπως και ο Άγιος Δημήτριος κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, σταματήσαμε να θαυμάσουμε τη θέα μέχρι τη θάλασσα, και παρατηρήσαμε ότι οι λόφοι με τα ελαιόδεντρα που απλώνονται κυματιστοί κάτω από το Αραχναίο είναι αυτό που λέμε στα αγγλικά “rolling hills” ή στα ελληνικά “κυλιόμενοι λόφοι”, όπως στην Τοσκάνη. Το τοπίο αυτό είναι περισσότερο συνηθισμένο στη Δυτική Ευρώπη αλλά απαντάται και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, χωμάτινες και γεωλογικά παλιές.
Δεν συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε για το χωριό Αραχναίο αλλά κατεβήκαμε σιγά σιγά προς τον κάμπο, παρακάμπτοντας το Ναύπλιο και καταλήγοντας στην επαρχιακή οδό Ναυπλίου-Προσύμνης. Οι ασημοπράσινοι λόφοι με τα ελαιόδεντρα που κυμάτιζαν ρυθμικά κάτω από το γυμνό και ασκητικό βουνό, χαμηλώνοντας προς τον κάμπο και πιο πέρα τη θάλασσα, ήταν η ανάμνηση που κρατήσαμε έντονη στο πέρας της μικρής μας βόλτας.
