Οι νύχτες του φθινοπώρου δεν είναι αλαφρωμένες απ’ τη λύπη
Στον παλιό ναό τον εγκαταλειμμένο
Μόνο το αγέρι περνά μέσα στα πεύκα του κήπου
Το φεγγάρι χάνεται στα δυτικά
Τα γερμένα υπόστεγα σκεπασμένα φτέρες που ανεμίζουν
Μου φέρνουνε στο νου μέρες που έφυγαν αφανισμένες μέρες
Ίσαμε πότε θα βαστήξω με την ψυχή μου να σπαράζει;
Δίχως αύριο πια
Οι αναμνήσεις μοναχά για μένα
Αυτές είναι το χνάρι όσων λατρεύτηκαν σ’ αυτό τον κόσμο
Θεέ μου με προσευχές έρχομαι σ’ Εσένα
Που με το νήμα το αθέατο που κρατάς
Να μ’ οδηγήσεις στον Παράδεισο
Υποσχέθηκες να δίνεις φώτιση σ’ όσους πλανιούνται στα σκοτάδια
Υποσχέθηκες να δίνεις φώτιση σ’ όσους μες στα σκοτάδια
Το φεγγάρι την αυγή φεύγει κατά τα βουνά της Δύσης
Κι ο φθινοπωρινός ουρανός άδειος κι απέραντος
Μόνο το τρέμισμα των πεύκων ακούγεται
Κι ούτε που ξέρεις πούθε χιμά η θύελλα
Σ’ αυτό τον κόσμο που ολοέν’ αλλάζει
Κι άκαρπα όνειρα μας περιγελούν
Ποια κραυγή θα μας αρπάξει από τη χαύνωση;
Ποια κραυγή θα μας αρπάξει από τη χαύνωση;
Ζεάμι, Το φιλιατρό του πηγαδιού (μτφρ. Ερρίκος Σοφράς), Το Ροδακιό 1992
Ένα από τα αριστουργήματα του κλασικού ιαπωνικού θεάτρου Νο. Ο συγγραφέας του Ζεάμι (1363-1443 μ.Χ.) είναι αυτός που καθιέρωσε το θεατρικό είδος Νο χαρίζοντάς του την αραχνοΰφαντη οριστική μορφή του. Υπήρξε ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης καθώς και λαμπρός θεωρητικός του θεάτρου. Από τα περίπου 200 έργα του ρεπερτορίου του Νο αποδίδονται στον Ζεάμι σχεδόν τα μισά και ακριβώς αυτά είναι που τον έχουν αναδείξει σε έναν από τους μεγαλύτερους δραματουργούς όχι μόνο της Ιαπωνίας αλλά και όλου του κόσμου σε όλες τις εποχές. Σύμφωνα με τους ειδικούς μελετητές το “Φιλιατρό του πηγαδιού” είναι ένα από τα τέσσερα κορυφαία έργα του Ζεάμι.
* Ο μύθος βασίζεται στην ιστορία αγάπης του Ναριχίρα και της γυναίκας του Κι Νο Αριτσουνέ. Μια λυρική αναζήτηση της αγάπης, ανάμεσα σε φτέρες, ερειπωμένους ναούς, άνθη κερασιάς, πεύκα, ουρανούς νυχτερινούς και ηλιόφωτο με όλη τη διαύγεια που πρέπει να ‘χει το νερό του πηγαδιού μέσα στο σκοτεινό του σπίτι.
Ενας καλόγερος προσκυνητής επισκέπτεται τα ερείπια του παλιού ναού στον τάφο του πρίγκιπα ποιητή Ναριχίρα. Μια γυναίκα φροντίζει τον τάφο δίπλα στο πηγάδι. Ο καλόγερος της μιλάει και αυτή αποκαλύπτεται. Είναι μια οπτασία, το φάντασμα της γυναίκας του πρίγκιπα, η οποία, υποδουλωμένη στο πάθος του έρωτά της, τριγυρνά μέσα στις σκιές. Τέλος, «το όνειρο συντρίβεται και η μέρα χαράζει», ο καλόγερος ξυπνά, ενώ οι κόσμοι χωρίζουν στο φως της ημέρας…
